تحلیل نقش روابط بین فردی (معلم-دانش آموز و معلم-والدین) در فرآیند یادگیری و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان

یادگیری فرآیندی صرفا شناختی نیست، بلکه پدیده ای پیچیده و چندبعدی است که عمیقا در بستر روابط اجتماعی و عاطفی شکل می گیرد. این مقاله با رویکردی توصیفی-تحلیلی و با اتکا به مرور نظام مند پیشینه پژوهش، به بررسی نقش محوری روابط بین فردی، با تمرکز بر رابطه معلم-دانش آموز و تعامل معلم با اطرافیان کلیدی دانش آموز (به ویژه والدین)، در فرآیند یادگیری و پیشرفت تحصیلی می پردازد. یافته ها نشان می دهد که کیفیت رابطه معلم و دانش آموز، که بر پایه های اعتماد، احترام متقابل و حمایت عاطفی استوار است، به طور مستقیم بر انگیزه ی درونی، خودکارآمدی، مشارکت فعال و سلامت روان دانش آموزان تاثیر می گذارد. این رابطه به عنوان یک "پایگاه امن" عمل کرده و به دانش آموزان اجازه می دهد تا با اضطراب کمتر، به کاوش و ریسک پذیری در یادگیری بپردازند. علاوه بر این، مقاله استدلال می کند که اکوسیستم یادگیری از طریق ایجاد یک پل ارتباطی موثر میان معلم و والدین (به عنوان مهم ترین اطرافیان) تقویت می شود. این مشارکت، که در نظریه بوم شناختی برونفن برنر به عنوان یک "مزوسیستم" حیاتی شناخته می شود، منجر به همسویی اهداف تربیتی، ثبات در انتظارات و حمایت یکپارچه از دانش آموز در محیط خانه و مدرسه می گردد. در نهایت، این پژوهش با تکیه بر نظریه هایی چون دلبستگی، تعیین کنندگی خود و یادگیری اجتماعی-فرهنگی، نتیجه گیری می کند که سرمایه گذاری در بهبود مهارت های ارتباطی معلمان و ایجاد ساختارهایی برای تسهیل مشارکت والدین، یک استراتژی بنیادین برای ارتقاء کیفیت نظام آموزشی و بهینه سازی نتایج یادگیری است.

کلیدواژه ها:

رابطه معلم-دانش آموز ، مشارکت والدین ، یادگیری ، پیشرفت تحصیلی ، نظریه دلبستگی ، اکوسیستم آموزشی.