تاثیر فعالیت های پرورشی بر بهبود مهارت های ارتباطی و کار گروهی دانش آموزان

هدف اصلی این پژوهش، بررسی و تحلیل تاثیر فعالیت های پرورشی بر بهبود دو مهارت کلیدی قرن بیست و یکم، یعنی مهارت های ارتباطی و کار گروهی در میان دانش آموزان است. در عصر حاضر که موفقیت فردی و اجتماعی بیش از پیش به توانایی تعامل موثر با دیگران وابسته است، نظام های آموزشی با چالش پرورش مهارت های نرم (Soft Skills) در کنار دانش نظری مواجه هستند. این مقاله با استفاده از روش تحقیق توصیفی-تحلیلی و با تکیه بر منابع کتابخانه ای و اسنادی، به بررسی مبانی نظری و پیشینه ی پژوهشی این حوزه می پردازد. یافته ها نشان می دهند که فعالیت های پرورشی مانند برنامه های ورزشی، هنری، انجمن های علمی و فعالیت های داوطلبانه، با فراهم آوردن بستری مبتنی بر تجربه عملی، تعامل همتایان و حل مسئله مشترک، نقش مکملی حیاتی برای آموزش های رسمی ایفا می کنند. این فعالیت ها از طریق مکانیسم هایی چون یادگیری تجربی (کولب)، ساخت گرایی اجتماعی (ویگوتسکی) و یادگیری مشاهده ای (بندورا)، به دانش آموزان فرصت می دهند تا مهارت های ارتباط کلامی و غیرکلامی، گوش دادن فعال، همدلی، مذاکره، حل تعارض و مسئولیت پذیری در گروه را در محیطی کم خطر و پویا تمرین و تقویت نمایند. مقاله در پایان ضمن نتیجه گیری، پیشنهاداتی کاربردی برای سیاست گذاران آموزشی، مدیران مدارس و مربیان جهت ادغام موثرتر این فعالیت ها در فرآیند تعلیم و تربیت ارائه می دهد.

کلیدواژه ها:

فعالیت های پرورشی ، مهارت های ارتباطی ، کار گروهی ، مهارت های نرم ، یادگیری تجربی ، دانش آموزان