چالش های نا هماهنگی بین رسانه، خانواده، نهاد های تربیتی

پژوهش حاضر با هدف بررسی چالش های ناهماهنگی بین رسانه، خانواده و نهادهای تربیتی (مانند مدارس و مساجد) و تاثیرات آن بر رشد روانی و اجتماعی کودکان و نوجوانان انجام شده است. ناهماهنگی بین این نهادها، به عنوان یک پدیده پیچیده روان شناختی و اجتماعی، می تواند به تضادهای ارزشی، سردرگمی هویتی و مشکلات رفتاری در افراد منجر شود. این مطالعه از رویکرد ترکیبی (کمی و کیفی) استفاده کرده تا ابعاد مختلف این ناهماهنگی را تحلیل کند. جامعه آماری پژوهش شامل والدین، معلمان و دانش آموزان مقطع متوسطه اول در شهر تهران است که با روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای (برای بخش کمی) و هدفمند (برای بخش کیفی) انتخاب شده اند. ابزارهای گردآوری داده ها شامل پرسشنامه محقق ساخته و مصاحبه نیمه ساخت یافته است که روایی و پایایی آن ها از طریق روش های علمی (مانند تحلیل عاملی و ضریب آلفای کرونباخ) تایید شده است. داده های کمی با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی (مانند آزمون t و تحلیل واریانس) و داده های کیفی با روش تحلیل مضمون بررسی شده اند. یافته های پژوهش نشان می دهند که ناهماهنگی بین رسانه، خانواده و نهادهای تربیتی به افزایش رفتارهای پرخاشگرانه، کاهش اعتماد به نهادهای تربیتی و سردرگمی هویتی در دانش آموزان منجر می شود. همچنین، نتایج حاکی از آن است که نظارت فعال والدین و برنامه های آموزشی منسجم در مدارس می توانند این ناهماهنگی را کاهش دهند. این پژوهش پیشنهادهایی برای تقویت هماهنگی بین نهادها، از جمله آموزش والدین در زمینه مدیریت رسانه ای، اصلاح برنامه های درسی و سیاست گذاری رسانه ای ارائه می دهد. محدودیت های پژوهش شامل دسترسی محدود به برخی مشارکت کنندگان و پیچیدگی تحلیل داده های ترکیبی است. این مطالعه با ارائه چارچوبی جامع، به درک بهتر چالش های ناهماهنگی تربیتی و ارائه راهکارهای عملی برای بهبود فرآیند اجتماعی سازی کمک می کند.

کلیدواژه ها:

ناهماهنگی تربیتی ، رسانه ، خانواده ، نهادهای تربیتی ، رشد روانی ، اجتماعی سازی