تاثیر ورزش های گروهی بر بهبود مهارت های اجتماعی و تعاملات دانش آموزان متوسطه اول

دوره نوجوانی، به ویژه مقطع متوسطه اول، مرحله ای حیاتی در فرآیند رشد اجتماعی و شکل گیری هویت فردی است. در این دوره، کسب مهارت های اجتماعی کارآمد برای برقراری ارتباطات سالم و سازنده با همسالان و جامعه نقشی بنیادین ایفا می کند. پژوهش حاضر با رویکردی توصیفی-تحلیلی و با استفاده از روش مرور نظام مند منابع کتابخانه ای، به بررسی تاثیر ورزش های گروهی بر بهبود مهارت های اجتماعی و تعاملات دانش آموزان متوسطه اول می پردازد. این مقاله با واکاوی مبانی نظری رشد اجتماعی و مهارت های ارتباطی، به تحلیل سازوکارهایی می پردازد که از طریق آن ها ورزش های گروهی به بستری برای تمرین و تقویت این مهارت ها تبدیل می شوند. یافته های حاصل از بررسی پیشینه پژوهش نشان می دهد که شرکت در فعالیت هایی مانند فوتبال، والیبال، بسکتبال و هندبال به دلیل ماهیت تعاملی، هدف محور و قاعده مند خود، می تواند به شکل معناداری به ارتقای مهارت هایی نظیر همکاری، ارتباط کلامی و غیرکلامی، حل مسئله، همدلی، رهبری، پیروی از قوانین و مدیریت هیجانات در نوجوانان کمک کند. این مقاله همچنین به بررسی دیدگاه های مختلف روان شناختی، جامعه شناختی و تربیتی در این زمینه پرداخته و چالش های بالقوه مانند رقابت زدگی افراطی و نقش کلیدی مربیان در هدایت صحیح این فرآیند را مورد بحث قرار می دهد. نتیجه گیری نهایی حاکی از آن است که ورزش های گروهی، در صورتی که به درستی مدیریت و اجرا شوند، ابزاری قدرتمند و کارآمد در نظام آموزشی برای پرورش نسلی با صلاحیت های اجتماعی بالا و سلامت روانی مطلوب محسوب می شوند.

کلیدواژه ها:

ورزش های گروهی ، مهارت های اجتماعی ، تعاملات اجتماعی ، دانش آموزان متوسطه اول ، رشد نوجوانان ، هوش هیجانی.