بررسی روش های نوین تدریس درس تربیت بدنی در مقطع متوسطه

درس تربیت بدنی در نظام آموزشی مدرن، فراتر از تمرینات فیزیکی و آموزش مهارت های ورزشی، به عنوان بستری برای توسعه همه جانبه دانش آموزان در ابعاد جسمانی، شناختی، اجتماعی و عاطفی شناخته می شود. با این حال، روش های تدریس سنتی که عمدتا بر تکرار و تمرین مهارت ها و رویکردی معلم محور متمرکز است، در ایجاد انگیزه پایدار و تحقق اهداف غایی تربیت بدنی یعنی ترویج سبک زندگی فعال و سالم در طول عمر، با چالش های جدی مواجه است. این مقاله با روش توصیفی-تحلیلی و با استناد به منابع کتابخانه ای، به بررسی و تحلیل روش ها و الگوهای نوین تدریس در تربیت بدنی مقطع متوسطه می پردازد. مدل هایی همچون «آموزش بازی برای درک» (TGfU)، «مدل آموزش ورزشی»، «یادگیری مشارکتی»، «تربیت بدنی سلامت محور» (HOPE) و «آموزش شخصی سازی شده» به عنوان جایگزین های موثر برای رویکردهای سنتی معرفی و مبانی نظری، اصول اجرایی، مزایا و چالش های هر یک مورد بحث قرار می گیرد. نتایج این بررسی نشان می دهد که گذار به سمت مدل های دانش آموزمحور که بر تفکر انتقادی، حل مسئله، مسئولیت پذیری و کار تیمی تاکید دارند، می تواند به افزایش معناداری، مشارکت و لذت دانش آموزان از فعالیت های بدنی منجر شده و آن ها را به سمت کسب «سواد بدنی» (Physical Literacy) و تعهد به فعالیت بدنی مادام العمر سوق دهد. در نهایت، پیشنهاداتی برای بازنگری در برنامه های درسی و دوره های دانش افزایی معلمان تربیت بدنی ارائه می گردد.

کلیدواژه ها:

تربیت بدنی ، روش های نوین تدریس ، مقطع متوسطه ، مدل های دانش آموزمحور ، سواد بدنی ، آموزش ورزشی