وضعیت حقوقی قراردادهای حمایتی در ایران و امکان سنجی بکارگیری بیشتر آن در توسعه پایدار کشور

قراردادهای حمایتی به توافقاتی اطلاق می شوند که بین اشخاص، سازمان ها، دولت ها و سایر نهادها برای حمایت از توسعه پایدار منعقد می شوند. قراردادهای حمایتی به توافقاتی اطلاق می شود که میان اشخاص، سازمان ها، دولت ها و سایر نهادها با وصف حمایت از طرف ضعیف قرارداد منعقد می شوند. این قرارداد ها با هدف تحقق همکاری و هماهنگی بین اعضای جامعه، مواردی مانند: توزیع مناسب منابع، افزایش سطح زندگی افراد، حفظ حقوق و کرامت انسانی و حفاظت از محیط زیست را دنبال می کنند.در ایران، قراردادهای حمایتی به طور گسترده تر توسط سازمان ها برای حمایت از اقشار نیازمند استفاده می شوند. این پژوهش با تحلیل ماهیت و وضعیت این قراردادها در حوزه حقوق خصوصی و نمونه گواهان آن و همچنین نقش آن ها در توسعه پایدار به بررسی این موضوع می پردازد که آیا عنوان قرارداد برای این نهاد مناسب است یا خیر. همچنین این پژوهش به بررسی نگرش حقوقی سایر کشورها در این حوزه می پردازد تا با واکاوی وضعیت این نوع قراردادها در آن کشورها ما را به نتایج دقیق تری نائل آورد.روش تحقیق به صورت توصیفی-تحلیلی است و از منابع کتابخانه ای و مدون شامل مجموعه قوانین ایران، کتب، مقالات و سایت ها استفاده می شود. اهداف این پژوهش شامل ارتقاء فهم حقوقی قراردادهای حمایتی، بهبود اجرای قوانین، توسعه سیاست های حمایتی، افزایش آگاهی عمومی و کمک به حل اختلافات است. نتایج پژوهش می تواند به سیاست گذاران، مجریان قانون و جامعه علمی کمک کند تا قوانین و مقررات کاراتر و بهتری در زمینه قراردادهای حمایتی تدوین و اجرا کنند.

کلیدواژه ها:

قرارداد های حمایتی ، ، توسعه پایدار ، وضعیت حقوقی ، حقوق خصوصی.