نقش رابطه مادر و کودک در شکل گیری شخصیت فرد

رابطه مادر و کودک به عنوان نخستین و عمیق ترین پیوند عاطفی انسان، نقشی تعیین کننده در رشد همه جانبه فرد ایفا می کند. تحقیقات روان شناسی رشد، علوم اعصاب و جامعه شناسی نشان می دهند که کیفیت تعامل مادر با کودک از نخستین ماه های زندگی، بر شکل گیری شخصیت، احساس امنیت روانی، خودپنداره، عزت نفس و توانایی برقراری روابط اجتماعی سالم در مراحل بعدی زندگی اثرگذار است. این مقاله با رویکردی مروری تحلیلی، به بررسی دیدگاه های نظریه پردازان برجسته همچون بالبی، اینسورث و فروید در زمینه دلبستگی و رشد شخصیت پرداخته و یافته های پژوهش های نوین را مرور می کند. نتایج نشان می دهد کودکانی که رابطه ای ایمن و گرم با مادر خود تجربه می کنند، در آینده از سطح بالاتری از سلامت روان، تاب آوری، مسئولیت پذیری اجتماعی و توانایی مدیریت هیجانات برخوردار می شوند؛ در حالی که محرومیت عاطفی یا تعامل ناکارآمد مادر با کودک می تواند زمینه ساز اضطراب، افسردگی و اختلالات شخصیتی در بزرگسالی شود. بنابراین، ارتقای آگاهی مادران نسبت به اهمیت ارتباط عاطفی، آموزش مهارت های فرزندپروری و فراهم آوردن حمایت های اجتماعی برای خانواده ها، از الزامات پیشگیری از مشکلات روانی و ارتقای سلامت جامعه محسوب می شود.

کلیدواژه ها:

رابطه مادر و کودک ، دلبستگی ، شخصیت ، رشد روانی ، سلامت روان