بررسی معماری Zero Trust و نقش آن در افزایش امنیت شبکه های سازمانی

در عصر دیجیتال و با گسترش تهدیدات سایبری، مدل های سنتی امنیت شبکه که بر اساس اعتماد به محیط داخلی سازمان طراحی شده اند، دیگر پاسخگوی نیازهای امنیتی مدرن نیستند. معماری Zero Trust یا «اعتماد صفر» رویکردی نوین در امنیت سایبری است که بر اصل "هیچ کس را نباید به طور پیش فرض مورد اعتماد قرار داد، چه در داخل شبکه و چه خارج از آن" تاکید دارد. این معماری با بهره گیری از مفاهیمی مانند احراز هویت چندمرحله ای، کنترل دسترسی مبتنی بر نقش، رمزنگاری سراسری، و نظارت مداوم بر رفتار کاربران و دستگاه ها، می کوشد سطح امنیت شبکه های سازمانی را به طور چشمگیری افزایش دهد. در این مقاله، ابتدا اصول معماری Zero Trust معرفی شده و سپس نقش آن در کاهش سطح حملات، جلوگیری از نفوذ داخلی و بهبود واکنش به رخدادهای امنیتی بررسی می شود. همچنین، چالش ها و الزامات پیاده سازی این مدل در زیرساخت های سازمانی مورد تحلیل قرار می گیرد. نتایج بررسی ها نشان می دهد که با وجود پیچیدگی های اجرایی، Zero Trust یکی از موثرترین راهکارها برای تامین امنیت پایدار در محیط های سازمانی پیچیده و پراکنده به شمار می رود.

کلیدواژه ها:

Zero Trust ، امنیت شبکه ، احراز هویت ، کنترل دسترسی ، تهدیدات سایبری ، سیاست اعتماد صفر ، امنیت سازمانی ، نظارت مداوم.