نقش و اثربخشی یادگیری مبتنی بر بازی در توسعه همه جانبه دانش آموزان دوره اول ابتدایی

دوره اول ابتدایی، به عنوان سنگ بنای نظام آموزشی، نقشی حیاتی در شکل گیری نگرش کودکان نسبت به یادگیری و مدرسه ایفا می کند. با این حال، فشار روزافزون برای دستیابی به اهداف آکادمیک، اغلب منجر به حاشیه رفتن یکی از طبیعی ترین و موثرترین ابزارهای یادگیری در این سنین، یعنی "بازی" شده است. این مقاله با روش مروری-تحلیلی و با استناد به ادبیات نظری و پژوهشی، به بررسی نقش و اثربخشی "یادگیری مبتنی بر بازی" بر توسعه همه جانبه (شناختی، اجتماعی و هیجانی) دانش آموزان دوره اول ابتدایی می پردازد. یافته های این پژوهش نشان می دهد که بازی، فراتر از یک فعالیت سرگرم کننده، یک بستر غنی برای یادگیری است. در بعد شناختی، بازی به تقویت مهارت های حل مسئله، تفکر خلاق، زبان آموزی و درک مفاهیم انتزاعی ریاضی و علوم کمک شایانی می کند. در بعد اجتماعی-هیجانی، بازی های گروهی فرصتی بی نظیر برای تمرین مهارت هایی چون همکاری، مذاکره، حل تعارض، همدلی و خودتنظیمی هیجانی فراهم می آورند. نظریه های بنیادین پیاژه و به ویژه ویگوتسکی، بازی را نه در تقابل با یادگیری، بلکه به عنوان موتور محرک رشد و توسعه شناختی معرفی می کنند. نتایج این بررسی موکد آن است که ادغام هدفمند و ساختارمند یادگیری مبتنی بر بازی در برنامه درسی دوره ابتدایی، یک ضرورت انکارناپذیر برای پرورش نسلی سالم، خلاق، باانگیزه و دارای مهارت های اجتماعی است و می تواند به طور قابل توجهی کیفیت تجربه آموزشی کودکان را ارتقا بخشد.

کلیدواژه ها:

یادگیری مبتنی بر بازی ، دوره ابتدایی ، رشد همه جانبه ، رشد شناختی ، مهارت های اجتماعی.