سطوح تمرکز در مدیریت و برنامه ریزی آموزش و پرورش

این تحقیق با هدف مطالعه سطوح تمرکز در مدیریت و برنامه ریزی آموزش و پرورش انجام شده است و در این راستا، مشخصه ها، فواید و محدودیت های سطوح مختلف مورد بررسی قرار گرفته است. سبک و روش های دولت ها و کشورهای مختلف برای اداره امور آموزشی یکسان نیست؛ این سبک ها از اوضاع سیاسی، وضعیت اقتصادی و جغرافیایی، مقتضیات زمان و... متاثر است. در شیوه مدیریت و برنامه ریزی متمرکز، اهداف، محتوا، سازماندهی و شیوه های اجرایی به طور ساختارمند و بر پایه مدیریت یکپارچه طرح ریزی می شود. در نظام آموزشی کمتر متمرکز، اهداف و سیاست ها در سطح کلان و ملی تعیین می شوند و بخش های محلی نیز بر اساس شرایط اختصاصی از آزادی عمل برخوردارند. تمرکززدایی را می توان انتقال مسئولیت از سطوح بالاتر به سطح منطقه، شهر و مدرسه دانست. با وجود مزایا و فرصت هایی نظیر تقویت وحدت و هویت ملی و برقراری عدالت نسبی در پوشش تحصیلی که در پرتو سیاست های آموزشی متمرکز تحقق می یابند، اتلاف زمان و کم توجهی به ویژگی های اختصاصی نیز از محدودیت ها در این سطح هستند. با کاهش سطح تمرکز، اگر چه سرعت و انعطاف در پاسخگویی به تحولات افزایش می یابد، اما شکاف طبقاتی، تامین هزینه ها و تردید در مورد استراتژی و فرایندهای مدیریتی از نگرانی ها در این زمینه می باشند.

کلیدواژه ها:

مدیریت و برنامه ریزی ، آموزش و پرورش ، محتوا و برنامه درسی ، سطوح تمرکز