تفاوت تاثیر روش های نوین تدریس و سنتی بر یادگیری زبان فارسی

زبان فارسی به عنوان زبان ملی و ابزاری برای انتقال مفاهیم علمی، فرهنگی و اجتماعی، نقش بنیادینی در نظام آموزشی ایران ایفا می کند. دوره ابتدایی مهم ترین مقطع برای تقویت مهارت های زبانی دانش آموزان است و کیفیت آموزش در این مرحله می تواند بر موفقیت تحصیلی آنان در مقاطع بالاتر اثر مستقیم بگذارد. مقاله حاضر با رویکرد مروری، به بررسی و مقایسه روش های سنتی و نوین تدریس زبان فارسی در دوره ابتدایی پرداخته است.یافته های مرور نشان می دهد که روش های سنتی، هرچند دارای مزایایی مانند انسجام کلاس، سهولت اجرا و امکان پوشش در مدارس کم امکانات هستند، اما بیشتر بر تکرار، حفظیات و انتقال مستقیم دانش تاکید دارند. این شیوه ها موجب می شوند نقش دانش آموز منفعل بوده و کمتر فرصت تجربه، خلاقیت و تفکر انتقادی را داشته باشد. به همین دلیل، مهارت های کاربردی زبان در زمینه خواندن، نوشتن، املا و درک مطلب به طور کامل تقویت نمی شود.در مقابل، روش های نوین تدریس مانند یادگیری مشارکتی، بازی محور، پروژه محور، کلاس معکوس و استفاده از فناوری های آموزشی، یادگیری را معنادارتر، پویا و لذت بخش می سازند. این روش ها با تاکید بر نقش فعال دانش آموز و مشارکت در فرایند یادگیری، نه تنها مهارت های زبانی را ارتقا می دهند، بلکه باعث افزایش انگیزه، اعتماد به نفس و توانایی به کارگیری زبان در موقعیت های واقعی زندگی می شوند. با این حال، اجرای کامل این روش ها در مدارس ابتدایی ایران با چالش هایی نظیر کمبود امکانات فناورانه، تراکم بالای کلاس ها، آموزش ناکافی معلمان و مقاومت فرهنگی والدین و مدیران مواجه است.نتیجه مرور پژوهش ها نشان می دهد که هیچ یک از دو رویکرد سنتی و نوین به تنهایی پاسخگوی نیازهای آموزشی نیستند. ترکیب هوشمندانه و متوازن این دو می تواند مدلی کارآمدتر ارائه دهد که ضمن حفظ انسجام و مدیریت کلاس، فرصت رشد خلاقیت، تفکر انتقادی و مهارت های ارتباطی را در دانش آموزان تقویت کند. در نهایت، این مقاله بر ضرورت توانمندسازی معلمان، توسعه زیرساخت های فناورانه و حمایت سیاست های آموزشی از روش های نوین و تلفیقی تاکید دارد تا کیفیت آموزش زبان فارسی در دوره ابتدایی ارتقا یابد.

کلیدواژه ها:

روش های نوین تدریس ، روش های سنتی تدریس ، آموزش زبان فارسی