بررسی نقش روش های نوین تدریس فعال و اثر آن بر یادگیری در دانش آموزان دوره ابتدایی

هدف از پژوهش حاضر بررسی نقش روش های نوین تدریس فعال و اثر آن بر یادگیری دانش آموزان دوره ابتدایی است. در دهه های اخیر، نظام های آموزشی با چالش های متعددی در زمینه کیفیت یادگیری، انگیزش دانش آموزان و آماده سازی آنان برای زندگی در قرن بیست ویکم مواجه شده اند. در این میان، استفاده از رویکردهای فعال تدریس مانند یادگیری مشارکتی، پروژه محور، بازی محور و حل مسئله، به عنوان راهکاری موثر در ارتقای کیفیت آموزش مطرح شده است. این پژوهش با روش مروری و تحلیل کیفی، به بررسی ابعاد مختلف تدریس فعال پرداخته و تاثیر آن بر یادگیری عمیق، خلاقیت، تفکر انتقادی و مشارکت دانش آموزان دوره ابتدایی تحلیل می شود. یافته های پژوهش نشان می دهد که تدریس فعال علاوه بر بهبود سطح یادگیری مفهومی و مهارت های شناختی، موجب افزایش انگیزه درونی، تقویت مهارت های اجتماعی و رشد نگرش مثبت به آموزش می گردد. همچنین نتایج حاکی از آن است که کلاس هایی که با روش های فعال اداره می شوند، نسبت به کلاس های سنتی، فضای پویاتر و مشارکتی تری دارند و دانش آموزان در آن ها فرصت تجربه عملی و بروز توانایی های فردی و گروهی را پیدا می کنند. با وجود این، محدودیت هایی همچون کمبود منابع آموزشی، ضعف مهارت معلمان در به کارگیری روش های نوین و تراکم بالای کلاس ها، چالش هایی اساسی در مسیر پیاده سازی این رویکردها محسوب می شوند. در نهایت، پژوهش حاضر توصیه می کند که آموزش معلمان، بازنگری در محتوای درسی، استفاده از فناوری های آموزشی و تقویت زیرساخت های مدرسه می تواند نقش موثری در گسترش تدریس فعال و بهبود یادگیری دانش آموزان ابتدایی ایفا نماید.

کلیدواژه ها:

تدریس فعال ، یادگیری عمیق ، دانش آموزان ابتدایی ، خلاقیت ، انگیزش تحصیلی