کاهش پرخاشگری و بهبود روابط بین فردی از طریق آموزش مهارت های اجتماعی

در ابتدای سال تحصیلی ۱۴۰۴-۱۴۰۵، در کلاس اول دبستان واقع در یکی از مدارس دولتی شهر تهران، به عنوان معلم پایه اول، به صورت مستمر رفتارهای دانش آموزان را رصد کردم تا بتوانم نقاط قوت و مشکلات رفتاری آن ها را شناسایی کنم. در این میان، یکی از چالش های اصلی که به سرعت توجه مرا به خود جلب کرد، بروز رفتارهای پرخاشگرانه در برخی دانش آموزان بود.این رفتارهای پرخاشگرانه به شکل های مختلفی مشاهده شد؛ از جمله فریاد زدن، هل دادن همکلاسی ها، دعوا کردن برای اشیاء شخصی، استفاده از کلمات تند و نادرست و عدم توانایی در کنترل خشم در موقعیت های مختلف کلاس. همچنین به دلیل کمبود مهارت های اجتماعی لازم، تعدادی از دانش آموزان به جای تعامل مثبت، دچار مشکلات ارتباطی شده و تمایل به انزوا و جدایی از گروه داشتند.این وضعیت علاوه بر اینکه محیط کلاس را برای یادگیری ناامن و نا آرام می کرد، سبب شده بود تمرکز دانش آموزان به شدت کاهش یابد و روند تدریس و یادگیری با اختلال مواجه شود. علاوه بر این، پرخاشگری باعث نگرانی اولیا و مسئولان مدرسه نیز شده بود و نیاز به برنامه ای کاربردی برای کاهش این رفتارها احساس می شد.از سوی دیگر، بررسی های ابتدایی نشان داد که دانش آموزان مهارت های لازم برای مدیریت هیجانات، حل تعارض و ارتباط موثر با دیگران را به خوبی نیاموخته اند. در نتیجه، به نظر می رسید آموزش مهارت های اجتماعی می تواند نقش موثری در بهبود روابط بین فردی و کاهش رفتارهای پرخاشگرانه داشته باشد.این موضوع اهمیت زیادی داشت زیرا پایه های رفتاری و اجتماعی در دوره ابتدایی شکل می گیرند و اگر مشکلات رفتاری در این دوره اصلاح نشود، ممکن است در سال های بعدی به مشکلات جدی تر و عمیق تری منجر گردد. همچنین ایجاد فضای کلاسی امن و دوستانه برای یادگیری موثر از الزامات مهم این دوره است.بنابراین با توجه به شرایط مشاهده شده، تصمیم گرفتم در قالب اقدام پژوهی با استفاده از روش های آموزش مهارت های اجتماعی، به کاهش پرخاشگری و ارتقای روابط بین فردی در این کلاس اقدام کنم.