کاربست رویکردهای استقرایی و مشارکتی در بهبود کیفیت آموزش در مدارس

در مواجهه با چالش های پیچیده قرن بیست و یکم، نظام های آموزشی در سراسر جهان به دنبال گذار از الگوهای سنتی و معلم محور به سمت پداگوژی های نوین و یادگیرنده محور هستند. رویکردهای آموزشی سنتی که عمدتا بر پایه منطق قیاسی (ارائه قانون و سپس مثال) و یادگیری فردی استوارند، در پرورش تفکر انتقادی، مهارت حل مسئله و قابلیت همکاری در دانش آموزان با محدودیت های جدی روبرو هستند. این مقاله علمی-ترویجی با هدف بررسی و تحلیل نقش هم افزای دو رویکرد قدرتمند "استقرایی" و "مشارکتی" در بهبود "کیفیت آموزش" در مدارس تدوین شده است. رویکرد استقرایی، یک فرآیند یادگیری مبتنی بر کشف است که در آن دانش آموزان از طریق مشاهده و تحلیل موارد جزئی و مثال های مشخص، خود به کشف قوانین و اصول کلی نائل می شوند. یادگیری مشارکتی نیز بر پایه این اصل استوار است که یادگیری یک فرآیند ذاتا اجتماعی است و دانش از طریق تعامل، گفتگو و همکاری میان همسالان ساخته می شود. این مقاله با رویکردی توصیفی-تحلیلی و با مروری بر مبانی نظری ساخت گرایی، به تبیین این موضوع می پردازد که چگونه تلفیق این دو رویکرد، یک محیط یادگیری غنی و چندبعدی را خلق می کند. یافته های تحلیلی نشان می دهد که کاربست همزمان این دو الگو، با قراردادن دانش آموزان در موقعیت "کشف گروهی"، هم به تعمیق فرآیندهای شناختی و رشد تفکر سطح بالا منجر می شود و هم مهارت های کلیدی اجتماعی و ارتباطی را پرورش می دهد. این هم افزایی در نهایت به بهبود کیفیت آموزش در ابعاد مختلف آن، از جمله افزایش انگیزه، یادگیری عمیق، و توسعه شایستگی های مورد نیاز برای شهروندی فعال، می انجامد. مقاله نتیجه گیری می کند که ادغام هوشمندانه رویکردهای استقرایی و مشارکتی، یک راهبرد کلیدی برای تحول مدارس به جوامع یادگیری پویا و پرسشگر است.

کلیدواژه ها:

رویکرد استقرایی ، یادگیری مشارکتی ، کیفیت آموزش ، تدریس دانش آموز-محور ، ساخت گرایی