نقش احساس تعلق به مدرسه و خودتنظیمی بر انگیزش پیشرفت در دانش آموزان پایه ششم ابتدایی

انگیزش پدیده ای است درونی که فرد را از درون به فعالیت واداشته و منبعث از نیازهای فرد است. جهت افزایش انگیزش پیشرفت فراگیران لازم است متغیرهای مرتبط با آن شناسایی گردد. براین اساس پژوهش حاضر با هدف پیش بینی انگیزش پیشرفت براساس احساس تعلق به مدرسه و خودتنظیمی در دانش آموزان انجام شد. این پژوهش توصیفی مقطعی و از نوع همبستگی بود. تمامی دانش آموزان دختر مشغول به تحصیل در پایه ششم ابتدایی شهر همدان در سال تحصیلی ۱۴۰۴ جمعیت آماری پژوهش را تشکیل دادند، که از میان آنها با روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چند مرحله ای و برمبنای فرمول پلنت تعداد نمونه برابر با ۱۶۰ نفر تعیین شد. گردآوری اطلاعات با پرسشنامه های انگیزش پیشرفت هرمنس، پرسشنامه حس تعلق به مدرسه (بریو و همکاران) و پرسشنامه خودتنظیمی بوفارد و همکاران انجام شد. تحلیل داده ها با روش های آمار توصیفی، فراوانی، درصد، میانگین، انحراف معیار، همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه با نرم افزار آماری SPSS-v۲۶ انجام شد. نتایج نشان داد بین حس تعلق به مدرسه و هر یک از ابعاد آن با انگیزش پیشرفت دانش آموزان همبستگی مثبت و معناداری وجود دارد. این رابطه بین خودتنظیمی و ابعاد آن با انگیزش پیشرفت دانش آموزان مثبت و معنادار بود. همچنین، نتایج حاصل از تحلیل رگرسیون به روش ورود همزمان نشان داد حس تعلق به مدرسه توان تبیین ۲۴ درصد و خودتنظیمی ۲۹ درصد واریانس انگیزش پیشرفت دانش آموزان را داشته اند.

کلیدواژه ها:

انگیزش پیشرفت ، حس تعلق به مدرسه ، خودتنظیمی ، دانش آموز ابتدایی