یادگیری مشارکتی و تاثیر آن بر ارتقای مهارت های ارتباطی دانش آموزان

این پژوهش به بررسی نقش یادگیری مشارکتی در تقویت مهارت های ارتباطی دانش آموزان می پردازد و می کوشد روشن کند که چگونه سازماندهی تعاملات هدفمند در گروه های کوچک می تواند کیفیت گفت وگو، گوش دادن فعال، جرات مندی محترمانه و بازخورد سازنده را بهبود دهد. هدف ها شامل تبیین سازوکارهای اثرگذاری، شناسایی شرایط اجرای کارآمد در کلاس های پرجمعیت و ارائه راهنمای عملی برای معلمان است. روش تحقیق به صورت تحلیلی–توصیفی و مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و مرور سامان مند مقالات معتبر انجام شده است و بر ترکیب یافته های نظری و گزارش های میدانی اتکا دارد. نتایج نشان می دهد یادگیری مشارکتی با تخصیص نقش ها، چرخش مسئولیت، قواعد گفت وگو و ارزشیابی تکوینی، احساس شایستگی و خودمختاری را افزایش می دهد، اضطراب گفتاری را کاهش می دهد و به بهبود شاخص هایی چون وضوح بیان، همدلی، پرسشگری سودمند و پذیرش بازخورد می انجامد. اثرگذاری، تحت تاثیر عواملی مانند اندازه گروه، کیفیت هدایت معلم، طراحی تکلیف های وابسته و استفاده از فناوری های پشتیبان قرار می گیرد. شواهد همچنین از گسترش عدالت ارتباطی برای دانش آموزان کم صدا و بهبود پیوند هیجانی با کلاس حکایت دارد. بر پایه این یافته ها، نقشه راهی برای طراحی سناریوهای آموزشی، تدوین روبریک های عملکردی و تقویت توسعه حرفه ای معلمان پیشنهاد می شود تا پایداری رشد مهارت های ارتباطی در طول ترم تضمین شود.

کلیدواژه ها:

یادگیری مشارکتی ، مهارت های ارتباطی ، گوش دادن فعال ، بازخورد سازنده ، جرات مندی ، ارزشیابی تکوینی