نقش تشویق درونی در مقابل پاداش بیرونی در رفتار و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان

پژوهش حاضر به واکاوی نقش تشویق درونی در مقایسه با پاداش بیرونی در شکل دهی رفتار تحصیلی و ارتقای پیشرفت دانش آموزان می پردازد. هدف ها شامل تبیین سازوکارهای اثر، تعیین شرایط کارآمدی هر رویکرد در کلاس و ارائه راهبردهای قابل اجرا برای مدرسه است. روش پژوهش به صورت تحلیلی توصیفی و مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و مرور مقالات معتبر انجام شده است. جمع بندی شواهد نشان می دهد تشویق درونی با تقویت احساس خودمختاری، شایستگی و پیوند اجتماعی، مشارکت پایدار، کوشش عمیق و خودنظم دهی تحصیلی را افزایش می دهد و به ماندگاری یادگیری می انجامد. پاداش بیرونی در کوتاه مدت می تواند رفتار مورد نظر را فعال کند، اما استفاده افراطی یا ناهماهنگ با معنا و هدف تکلیف، وابستگی می آفریند و انگیزش درونی را تضعیف می کند. کیفیت بازخورد توصیفی، فرصت انتخاب، هدف گذاری شخصی، و معنادار کردن تکالیف، اثر بخش تشویق درونی را بالا می برد و وابستگی به امتیاز و جایزه را کاهش می دهد. طراحی ترکیبی که در آن پاداش بیرونی محدود، شفاف و همسو با فرایند یادگیری باشد، در کنار تقویت عاملیت دانش آموز و مشارکت خانواده و همسالان، بهترین پیامدها را رقم می زند. بر این پایه، راهبردهای آموزشی توصیه می شود که بر غنی سازی محیط یادگیری، بازطراحی ارزیابی فرایندی و بازخورد رشدمحور تمرکز دارد و از امتیازمحوری می کاهد.

کلیدواژه ها:

انگیزش درونی ، پاداش بیرونی ، پیشرفت تحصیلی ، خودنظم دهی ، بازخورد توصیفی ، نظریه خودتعیین گری