تاثیر هوش مصنوعی بر نقش معلمان و تعاملات انسانی در مدارس نوین

ورود هوش مصنوعی به عرصه آموزش و پرورش، بیش از هر زمان دیگری، ماهیت حرفه معلمی و دینامیک تعاملات انسانی در محیط مدرسه را به چالش کشیده است. این فناوری صرفا یک ابزار جدید نیست، بلکه یک عامل دگرگون ساز است که در حال بازتعریف مسئولیت ها، مهارت ها و هویت حرفه ای معلمان است. این مقاله مروری به تحلیل تاثیرات چندوجهی هوش مصنوعی بر نقش معلم و کیفیت روابط انسانی در مدارس نوین می پردازد. در یک سو، هوش مصنوعی با خودکارسازی وظایف تکراری و اداری مانند نمره دهی و تهیه گزارش، این پتانسیل را دارد که معلمان را از بارهای فرسایشی رها کرده و زمان ارزشمند آن ها را برای تمرکز بر تعاملات عمیق تر انسانی، مربیگری فردی، و حمایت عاطفی-اجتماعی از دانش آموزان آزاد سازد. در سوی دیگر، این فناوری می تواند به ابزاری برای استانداردسازی بیش از حد روش های تدریس، نظارت بر عملکرد معلمان و کاهش استقلال حرفه ای آن ها تبدیل شود و با واسطه قرار گرفتن در ارتباطات، به کاهش کیفیت و غنای تعاملات چهره به چهره منجر گردد. این مقاله استدلال می کند که مسیر آینده به صورت ذاتی توسط فناوری تعیین نمی شود، بلکه محصول سیاست گذاری ها و انتخاب های پداگوژیک ماست. نتیجه گیری نهایی این است که پیاده سازی موفق هوش مصنوعی در گروی اتخاذ یک رویکرد انسان محور است که در آن، فناوری به عنوان ابزاری برای تقویت و توانمندسازی معلم و تعمیق روابط انسانی به کار گرفته می شود، نه جایگزینی برای آن ها.

کلیدواژه ها:

نقش معلم ، هوش مصنوعی ، تعامل انسان و کامپیوتر ، پداگوژی نوین ، هوش هیجانی