نقش زبان اشاره در رشد شناختی و اجتماعی کودکان ناشنوا: چالش ها و راهکارها

اختلال شنوایی در کودکان یکی از عوامل محدودکننده رشد شناختی و اجتماعی است که می تواند مهارت های زبانی، حافظه کاری، حل مسئله و تعاملات اجتماعی آن ها را تحت تاثیر قرار دهد. زبان اشاره به عنوان یک ابزار ارتباطی جایگزین یا مکمل، نقش مهمی در ارتقای توانمندی های شناختی و اجتماعی کودکان ناشنوا ایفا می کند. پژوهش حاضر با استفاده از روش مروری نظام مند، مطالعات منتشرشده بین سال های ۱۹۹۲ تا ۲۰۱۶ را بررسی کرده و به تحلیل نقش زبان اشاره در رشد شناختی و اجتماعی کودکان ناشنوا پرداخته است.یافته ها نشان می دهد که زبان اشاره موجب بهبود مهارت های شناختی از جمله حافظه کاری، توانایی حل مسئله و عملکرد اجرایی غیرکلامی می شود. همچنین، دسترسی به زبان اشاره رشد نظریه ذهن، توانایی درک هیجانات و مشارکت فعال اجتماعی کودکان را تسهیل می کند. مطالعات حاکی از آن است که تلفیق زبان اشاره با مداخلات شنیداری مانند کاشت حلزون، اثرات مثبت زبان را تقویت کرده و رشد همه جانبه کودکان ناشنوا را بهبود می بخشد.با وجود این مزایا، محدودیت هایی نظیر فقدان برنامه های آموزشی جامع، کمبود معلمان متخصص، دانش ناکافی والدین و دسترسی محدود به محیط های غنی زبانی و فناوری های کمکی، می تواند رشد شناختی و اجتماعی کودکان را محدود کند. بنابراین، طراحی برنامه های آموزشی تلفیقی، آموزش والدین و معلمان، فراهم کردن محیط های غنی زبانی و اجتماعی و پیگیری مداوم رشد کودک به عنوان راهکارهایی موثر برای ارتقای توانمندی های شناختی و اجتماعی کودکان ناشنوا توصیه می شود.در نهایت، این تحقیق نشان می دهد که توجه علمی و عملی به زبان اشاره و حمایت محیطی و خانوادگی، می تواند موجب بهبود کیفیت زندگی، افزایش مشارکت اجتماعی و کاهش مشکلات رفتاری کودکان ناشنوا شود.

کلیدواژه ها:

کودکان ناشنوا ، زبان اشاره ، رشد شناختی ، رشد اجتماعی ، تعامل اجتماعی ، حافظه کاری ، نظریه ذهن