یادگیری مشارکتی و تاثیر آن بر روابط اجتماعی دانش آموزان ابتدایی

رشد اجتماعی کودکان در مقطع ابتدایی یکی از عوامل کلیدی در موفقیت تحصیلی، تقویت مهارت های ارتباطی و توسعه شخصیتی آنان است. یادگیری مشارکتی به عنوان یک رویکرد آموزشی نوین، دانش آموزان را تشویق می کند تا در گروه های کوچک فعالیت کنند، مسئولیت یادگیری خود و دیگران را بر عهده گیرند و مهارت های اجتماعی خود را تقویت کنند. هدف این مقاله مروری، بررسی اثر یادگیری مشارکتی بر روابط اجتماعی دانش آموزان ابتدایی از طریق مرور پژوهش های داخلی و خارجی است.یافته ها نشان می دهد که یادگیری مشارکتی باعث ارتقای همدلی، توانایی همکاری، مهارت های حل مسئله و کاهش رفتارهای پرخاشگرانه در دانش آموزان می شود. پژوهش های داخلی حاکی از این است که فعالیت های گروهی ساختارمند می توانند روابط اجتماعی مثبت و مهارت های ارتباطی کودکان را تقویت کنند (رحمانی، ۱۳۹۴؛ محمدی و همکاران، ۱۳۹۶). مطالعات خارجی نیز تاکید دارند که یادگیری مشارکتی با هدایت صحیح معلم، باعث افزایش تعامل مثبت، اعتماد به نفس و مشارکت فعال دانش آموزان می شود (Slavin, ۲۰۱۴; Johnson, Johnson, & Holubec, ۲۰۱۳).با توجه به یافته های پژوهشی، یادگیری مشارکتی یک ابزار موثر برای معلمان ابتدایی است تا محیطی تعاملی، حمایتی و انگیزشی ایجاد کنند که هم موجب رشد اجتماعی کودکان شود و هم عملکرد تحصیلی آنان را بهبود بخشد. همچنین پیشنهاد می شود که معلمان با طراحی فعالیت های گروهی ساختارمند و نقش فعال به عنوان تسهیل گر، اثرات بلندمدت یادگیری مشارکتی بر روابط اجتماعی را تقویت کنند.

کلیدواژه ها:

یادگیری مشارکتی ، روابط اجتماعی ، معلم ابتدایی ، مهارت های ارتباطی ، فعالیت گروهی