تحلیل اثر خانواده و مدرسه بر تعاملات اجتماعی کودکان ناشنوا

کودکان ناشنوا به دلیل محدودیت در دریافت و انتقال اطلاعات شنیداری، با چالش های خاصی در حوزه تعاملات اجتماعی مواجه هستند. توانایی برقراری ارتباط، ایجاد دوستی و مشارکت در فعالیت های گروهی برای این کودکان اغلب دشوارتر از کودکان شنواست و نیازمند حمایت ویژه از محیط های پیرامون آن ها می باشد. خانواده و مدرسه دو محیط کلیدی هستند که نقش بسیار مهمی در شکل دهی و تقویت مهارت های اجتماعی کودکان ناشنوا دارند. خانواده به عنوان نخستین محیط اجتماعی کودک، پایه های اعتماد به نفس، مهارت های ارتباطی و نحوه تعامل با دیگران را شکل می دهد و کیفیت تعامل والدین با کودک، استفاده از روش های جایگزین ارتباطی و فراهم آوردن فرصت برای تجربه های اجتماعی، اثر مستقیم بر رشد مهارت های اجتماعی کودک دارد. در محیط مدرسه، کودک فرصت می یابد مهارت های اجتماعی خود را در تعامل با همسالان و معلمان تمرین کند. برنامه های آموزشی گروهی، فعالیت های مشارکتی و ایجاد محیطی پذیرا و حمایتی باعث می شود کودکان ناشنوا بتوانند توانمندی های اجتماعی خود را به نمایش بگذارند و در جمع همسالان احساس تعلق پیدا کنند. یکی از عوامل کلیدی در ارتقای تعاملات اجتماعی کودکان ناشنوا، هماهنگی میان خانواده و مدرسه است. تبادل اطلاعات بین والدین و معلمان درباره نیازها، توانمندی ها و پیشرفت کودک، و مشارکت والدین در برنامه های مدرسه، موجب می شود کودک بتواند مهارت های اجتماعی خود را در محیط های مختلف به شکل یکپارچه تقویت کند. مطالعات نشان می دهند که کودکانی که از حمایت مستمر خانواده و مدرسه برخوردار هستند، اعتماد به نفس بالاتری دارند و در فعالیت های گروهی و تعاملات اجتماعی عملکرد بهتری از خود نشان می دهند.

کلیدواژه ها:

خانواده ، مدرسه ، تعاملات اجتماعی ، کودکان ناشنوا