بررسی اثر روش های تدریس فعال بر افزایش انگیزش و علاقه مندی یادگیری دانش آموزان ابتدایی

این مقاله علمی ترویجی به بررسی تاثیر به کارگیری روش های تدریس فعال بر دو متغیر روانشناختی حیاتی در فرآیند آموزش، یعنی انگیزش و علاقه مندی به یادگیری، در میان دانش آموزان دوره ابتدایی می پردازد. دوره ابتدایی به عنوان سنگ بنای نظام آموزشی، نقشی تعیین کننده در شکل گیری نگرش های بلندمدت دانش آموزان نسبت به مدرسه و یادگیری دارد. با این حال، مشاهده می شود که کنجکاوی و اشتیاق طبیعی کودکان برای یادگیری، گاهی در مواجهه با ساختارهای آموزشی سنتی و منفعل، به تدریج کاهش می یابد. روش های تدریس سنتی که عمدتا بر انتقال یک طرفه اطلاعات و حافظه محوری استوارند، اغلب در برانگیختن و حفظ انگیزه درونی و علاقه واقعی دانش آموزان ناتوان هستند. در مقابل، پارادایم یادگیری فعال با محوریت قرار دادن دانش آموز و درگیر کردن او در فرآیندهای معنادار، مشارکتی و اکتشافی، راهکاری قدرتمند برای این چالش ارائه می دهد. این مقاله با مرور مبانی نظری انگیزش و علاقه، و همچنین اصول پداگوژی فعال، به این موضوع می پردازد که چگونه راهبردهایی مانند یادگیری مبتنی بر بازی، پروژه های گروهی، یادگیری اکتشافی و حل مسئله، می توانند به طور مستقیم نیازهای روانی اساسی کودکان برای خودمختاری، شایستگی و تعلق را ارضا کنند. این روش ها با ایجاد تجربیات یادگیری هیجان انگیز، چالش برانگیز و مرتبط با زندگی واقعی کودکان، جرقه های علاقه موقعیتی را به شعله های علاقه پایدار فردی تبدیل می کنند. تحلیل شواهد پژوهشی نشان می دهد که کلاس های درسی فعال، با تقویت حس عاملیت و توانمندی در دانش آموزان و با تبدیل یادگیری به یک ماجراجویی جذاب، به طور قابل توجهی به افزایش انگیزه تحصیلی، مشارکت کلاسی و نگرش مثبت به مدرسه کمک می کنند. در نهایت، این مقاله نتیجه گیری می کند که تجهیز معلمان دوره ابتدایی به دانش و مهارت های لازم برای اجرای روش های تدریس فعال، یک سرمایه گذاری استراتژیک برای پرورش نسلی از یادگیرندگان مادام العمر، باانگیزه و علاقه مند است.

کلیدواژه ها:

یادگیری فعال ، انگیزش تحصیلی ، علاقه به یادگیری ، دانش آموزان ابتدایی ، تدریس دانش آموزمحور ، دوره ابتدایی.