نقش خانواده در ارتقای یادگیری ترکیبی(حضوری-مجازی)

یادگیری ترکیبی (Blended Learning) که ترکیبی از آموزش حضوری و مجازی است، در دهه اخیر به ویژه پس از همه گیری کرونا، به یکی از رویکردهای اصلی آموزش تبدیل شده است. در این الگو، دانش آموزان بخشی از آموزش خود را در فضای فیزیکی کلاس و بخشی را در محیط آنلاین تجربه می کنند. با وجود نقش کلیدی معلمان و سیستم آموزشی، خانواده به عنوان نخستین و پایدارترین محیط یادگیری، جایگاهی ویژه در موفقیت این فرایند دارد. پژوهش های تحلیلی نشان می دهد که خانواده ها از طریق پشتیبانی عاطفی، فراهم سازی زیرساخت های فناورانه، ایجاد انگیزه، نظارت بر پیشرفت و تشویق به خودتنظیمی، می توانند کیفیت یادگیری ترکیبی را ارتقا دهند. نظریه های مهم روانشناسی و تعلیم و تربیت مانند ساخت گرایی (پیاژه، ویگوتسکی)، یادگیری اجتماعی (بندورا)، انسان گرایی (راجرز) و یادگیری مادام العمر و خودراهبر (SDL) تاکید می کنند که محیط خانوادگی غنی و حمایتی، نه تنها به رشد شناختی، بلکه به رشد اجتماعی-عاطفی یادگیرندگان نیز کمک می کند. در فضای یادگیری ترکیبی، خانواده ها نه تنها باید تسهیلگر یادگیری باشند بلکه باید مهارت های دیجیتال و سواد رسانه ای لازم را نیز کسب کنند تا بتوانند آموزش مجازی را مدیریت و پشتیبانی کنند. این مقاله با رویکرد تحلیلی و مبتنی بر چارچوب های نظری، ابعاد گوناگون نقش خانواده در این حوزه را بررسی کرده و پیشنهادهایی عملی برای سیاست گذاران آموزشی، مدیران مدارس و والدین ارائه می دهد. نتایج نشان می دهد که هرگونه موفقیت در یادگیری ترکیبی وابسته به هم افزایی خانواده و مدرسه، تقویت شایستگی های فناورانه والدین و ایجاد فرهنگ یادگیری مادام العمر در محیط خانواده است.

کلیدواژه ها:

یادگیری ترکیبی ، خانواده ، آموزش مجازی ، آموزش حضوری ، نقش والدین ، خودتنظیمی ، نظریه های یادگیری