بررسی طراحی بازی های تعاملی هوشمند برای افزایش شوق یادگیری دانش آموزان

در عصر فناوری نوین، طراحی و استفاده از بازیهای تعاملی هوشمند به عنوان ابزارهای یادگیری، به سرعت در حال گسترش است. اینبازیها با ترکیب عناصر چندرسانهای، تعامل پویا و تحلیل دادههای رفتاری، فرصتهای تازهای برای ارتقاء شوق یادگیری دانشآموزانفراهم میآورند. این مقاله با رویکردی تحلیلی، به بررسی اصول، روشها و پیامدهای به کارگیری بازیهای هوشمند در محیطهایآموزشی میپردازد. چارچوبهای نظری ویگوتسکی )منطقه مجاور رشد و یادگیری اجتماعی(، پیاژه )رشد شناختی و مراحل یادگیری(،بندورا )یادگیری مشاهدهای(، راجرز )انسانگرایی و انگیزش درونی(، دیویی )تجربهمحوری(، ساختگرایی، SDL ( یادگیری خودراهبر(و نظریههای شناختی به عنوان مبنای طراحی و تحلیل انتخاب شدهاند .تحلیلها نشان میدهد که بازیهای تعاملی هوشمند میتوانند با ایجاد محیطهای انگیزاننده، پویایی در فرآیند یادگیری ایجاد کنند.ادغام المانهای چالشبرانگیز، بازخورد فوری، و قابلیت شخصیسازی مسیر یادگیری، باعث افزایش انگیزش درونی و کاهش اضطرابعملکردی میشود. همچنین، این بازیها امکان سنجش پیشرفت یادگیرنده را بهصورت مستمر و تطبیق سطح دشواری را فراهم میسازند،که در راستای نظریههای شناختی و خودراهبر اهمیت دارد. از منظر اجتماعی، این ابزارها فرصت همکاری، رقابت سالم و اشتراکگذاریتجربهها را در کلاس درس تقویت میکنند، همسو با دیدگاه ویگوتسکی .با توجه به یافتههای این مقاله، طراحان آموزشی باید در توسعه بازیهای هوشمند، نیازهای رشدی دانشآموزان، اصول روانشناسییادگیری و اهداف آموزشی مشخص را در نظر بگیرند. استفاده از داستانسرایی تعاملی، هوش مصنوعی برای شخصیسازی تجارب، وتحلیل یادگیری با دادهکاوی، از راهکارهای موثر در این راستاست. در نهایت، نتایج نشان میدهد که بازیهای تعاملی هوشمند، اگر باطراحی علمی و ارزیابی مستمر همراه باشند، میتوانند نقش کلیدی در تحول شیوههای تدریس و یادگیری ایفا کنند .

کلیدواژه ها:

بازیهای تعاملی هوشمند ، شوق یادگیری ، ویگوتسکی ، پیاژه ، بندورا ، هوش مصنوعی آموزشی ، یادگیری خودراهبر