اثر استفاده از فناوری های هوشمند در کلاس درس

رشد سریع فناوری های هوشمند، از جمله تخته های تعاملی، تبلت های دانش آموزی، سیستم های مدیریت یادگیری (LMS)، ابزارهای واقعیت افزوده (AR) و هوش مصنوعی آموزشی، تاثیرات گسترده ای بر ساختار، فرآیند و کیفیت یادگیری در کلاس درس برجای گذاشته است. این مقاله با رویکردی تحلیلی، به بررسی اثرات آموزشی، روان شناختی و فرهنگی استفاده از این فناوری ها می پردازد؛ تمرکز اصلی بر چگونگی تسهیل یادگیری فعال، افزایش تعامل، شخصی سازی محتوا و قابلیت ارزیابی پیشرفته از عملکرد دانش آموزان است. چارچوب های نظری چون دیدگاه رشد شناختی پیاژه و برونر، یادگیری اجتماعی ویگوتسکی و بندورا، اصول انسان گرایی راجرز، اندیشه تجربه گرایی دیویی و رویکرد ساخت گرایی و یادگیری خودراهبر (SDL) برای تحلیل موضوع استفاده شده اند. از منظر شناختی، فناوری های هوشمند با فراهم آوردن محیط های یادگیری چندحسی، فرآیندهای پردازش اطلاعات را تقویت کرده و به پرورش تفکر انتقادی کمک می کنند. از لحاظ روان شناختی، این ابزارها حس خودکارآمدی دانش آموزان را افزایش داده و با ایجاد بازخورد فوری، انگیزه درونی را ارتقا می دهند. با این حال، چالش های اخلاقی و فرهنگی همچون حفظ حریم خصوصی داده ها، شکاف دیجیتال بین دانش آموزان و وابستگی افراطی به فناوری مطرح هستند که نیازمند سیاست گذاری آموزشی دقیق می باشند. یافته های این تحلیل نشان می دهد که استفاده هوشمندانه و هدفمند از فناوری، نه تنها کیفیت یادگیری را ارتقا می دهد بلکه نقش معلم را نیز از انتقال دهنده صرف محتوا به راهنمای یادگیری تغییر می دهد؛ اما در صورت عدم برنامه ریزی و آموزش کافی، می تواند به افت مهارت های سنتی و کاهش تعاملات انسانی منجر شود. این مقاله با ارائه راهکارهایی مبتنی بر نظریه های آموزشی، به سیاست گذاران و معلمان کمک می کند تا مسیر بهره برداری موثر و پایدار از فناوری های هوشمند در کلاس درس را ترسیم کنند.

کلیدواژه ها:

فناوری های هوشمند ، یادگیری فعال ، ساخت گرایی ، انسان گرایی ، خودکارآمدی ، یادگیری اجتماعی ، واقعیت افزوده ، آموزش هوشمند.