بررسی راهکارها و استراتژی های ارتقای هوش هیجانی دانش آموزان

هوش هیجانی، به عنوان یکی از مولفههای حیاتی در موفقیت تحصیلی و رشد شخصیتی دانشآموزان، نقش اساسی در سازگاری اجتماعی،مدیریت هیجانات و اتخاذ تصمیمهای موثر ایفا میکند. بر اساس دیدگاههای نظریهپردازانی همچون ویگوتسکی، بندورا، پیاژه، برونر،دیویی و راجرز، توانایی شناسایی، بیان، و تنظیم هیجانات، نه تنها به تعامل موثرتر با محیط اجتماعی منجر میشود، بلکه بستری غنیبرای ارتقای یادگیری عمیق و معنادار فراهم میآورد. این مقاله با رویکردی تحلیلی، به بررسی راهکارها و استراتژیهای ارتقای هوشهیجانی دانشآموزان میپردازد و عوامل موثر در این مسیر را با بهرهگیری از چارچوبهای ساختگرایی، انسانگرایی، یادگیری خودراهبر(SDL) و نظریههای شناختی، تحلیل میکند .راهکارها و استراتژیهای بررسیشده شامل آموزش مبتنی بر همدلی، برنامههای یادگیری اجتماعی-هیجانی (SEL) ، استفاده ازفعالیتهای مشارکتی، تمرینهای خودتنظیمی هیجانی، شبیهسازی موقعیتهای واقعی، و بهرهگیری از داستانگویی برای رشد هیجانیهستند. همچنین نقش مدرسه، معلم و خانواده در ایجاد محیطی امن و حمایتگر، که امکان تجربه و تمرین مهارتهای هیجانی را فراهمکند، مورد توجه قرار گرفته است. استراتژیهای فناورانه مانند واقعیت مجازی برای آموزش مدیریت هیجانات، و طراحی کارگاههایمسئلهمحور نیز به عنوان روشهای نوین مورد تحلیل قرار گرفتهاند. مقاله نشان میدهد که ارتقای هوش هیجانی فرآیندی چندبعدیاست که نیازمند همافزایی بین معلم، دانشآموز، خانواده و برنامههای آموزشی رسمی و غیررسمی است .در پایان، با ارائه یک مدل تلفیقی بر اساس نظریههای ذکرشده، مسیر پیادهسازی و ارزیابی اثرگذاری این راهکارها در مدارس ایرانیپیشنهاد میگردد. نتایج تحلیل بیانگر آن است که با بهکارگیری راهبردهای متناسب با زمینه فرهنگی و آموزشی کشور، میتوان به رشدپایدار هوش هیجانی در میان دانشآموزان دست یافت که نهتنها به بهبود عملکرد تحصیلی آنان، بلکه به شکلگیری شخصیتی متعادل،خلاق و مسئولیتپذیر نیز کمک میکند .

کلیدواژه ها:

: هوش هیجانی ، آموزش هیجانی ، چارچوبهای نظری ، یادگیری خودراهبر ، ساختگرایی ، انسانگرایی ، مهارتهای اجتماعی-هیجانی