کاربرد هوش مصنوعی در سنجش و ارزیابی تحصیلی در نظام تعلیم و تربیت

سنجش و ارزیابی، به عنوان یکی از ارکان بنیادین نظام تعلیم و تربیت، در آستانه یک تحول پارادایمیک قرار گرفته است که هوش مصنوعی پیشران اصلی آن است. این فناوری با قابلیت های خود در پردازش داده های کلان، تشخیص الگو و ارائه بازخوردهای آنی، پتانسیل آن را دارد که فرآیندهای سنتی، زمان بر و اغلب استرس زای ارزیابی را به یک جزء پویا، مستمر و حمایتی از فرآیند یادگیری تبدیل کند. این مقاله مروری به بررسی جامع کاربردها، فرصت ها و چالش های ناشی از ادغام هوش مصنوعی در سنجش و ارزیابی تحصیلی می پردازد. از یک سو، ابزارهای هوشمند مانند سیستم های نمره دهی خودکار، آزمون های تطبیقی کامپیوتری و تحلیلگری یادگیری، وعده کاهش بار کاری معلمان، ارائه بازخوردهای شخصی سازی شده و فوری به فراگیران و فراهم آوردن دیدی عمیق تر از فرآیند یادگیری را می دهند. این رویکرد، گذار از "سنجش یادگیری" (summative) به "سنجش برای یادگیری" (formative) را در مقیاسی بی سابقه ممکن می سازد. از سوی دیگر، این تحول با چالش های اخلاقی و فنی جدی همراه است؛ از جمله خطر سوگیری الگوریتمی و تضییع عدالت، نگرانی ها در مورد حریم خصوصی داده های عملکردی دانش آموزان، و ریسک تقلیل گرایی در سنجش که تنها مهارت های قابل اندازه گیری توسط ماشین را ارزش گذاری می کند. این مقاله استدلال می کند که تحقق وعده های مثبت هوش مصنوعی در ارزیابی، مستلزم یک بازنگری عمیق در فلسفه سنجش و توسعه چارچوب های اخلاقی و پداگوژیک است تا اطمینان حاصل شود که این ابزارهای قدرتمند در خدمت رشد همه جانبه فراگیران قرار می گیرند، نه صرفا اندازه گیری عملکرد آن ها.

کلیدواژه ها:

سنجش تحصیلی ، ارزیابی مبتنی بر هوش مصنوعی ، بازخورد فوری ، ارزیابی تکوینی ، تحلیلگری یادگیری