نقش سیاست گذاری آموزشی در مدیریت فرصت ها و تهدیدهای شبکه های اجتماعی در مدارس

ظهور و گسترش روزافزون شبکه های اجتماعی، چشم انداز آموزش و پرورش را به طور بنیادین دگرگون کرده است. این پدیده، هم زمان فرصت های بی نظیر و تهدیدهای قابل توجهی را برای محیط های آموزشی، به ویژه مدارس، به ارمغان آورده است. از یک سو، این ابزارها پتانسیل افزایش مشارکت، تسهیل یادگیری مشارکتی، توسعه مهارت های قرن بیست و یکم و دسترسی به منابع گسترده اطلاعاتی را فراهم می آورند. از سوی دیگر، مسائلی همچون قلدری سایبری، حواس پرتی، نقض حریم خصوصی، انتشار اطلاعات نادرست و تاثیرات منفی بر سلامت روان دانش آموزان، نگرانی های جدی را برای متولیان امر آموزش ایجاد کرده است. در این میان، خلا یک رویکرد منسجم و کارآمد در سطح سیاست گذاری آموزشی برای مواجهه با این پدیده دووجهی به شدت احساس می شود. این مقاله مروری با هدف واکاوی نقش حیاتی سیاست گذاری آموزشی در مدیریت بهینه فرصت ها و تهدیدهای ناشی از کاربرد شبکه های اجتماعی در مدارس تدوین شده است. در این راستا، با تحلیل و سنتز مبانی نظری و پیشینه پژوهشی موجود، به بررسی ابعاد مختلف این موضوع پرداخته می شود. مقاله استدلال می کند که سیاست گذاری آموزشی موثر نباید صرفا بر رویکردهای محدودکننده یا سلبی متمرکز باشد، بلکه باید با اتخاذ یک دیدگاه جامع، راهبردهایی را برای توانمندسازی دانش آموزان و معلمان، ترویج سواد دیجیتال و شهروندی مسئولانه در فضای مجازی و ادغام هدفمند و ایمن این فناوری ها در فرآیندهای یاددهی-یادگیری ارائه دهد. نتایج این بررسی نشان می دهد که تدوین سیاست های آموزشی پویا، انعطاف پذیر و مبتنی بر شواهد، که با مشارکت تمامی ذی نفعان کلیدی از جمله مدیران، معلمان، والدین و دانش آموزان شکل گرفته باشد، می تواند مدارس را در جهت بهره برداری حداکثری از مزایای آموزشی شبکه های اجتماعی و به حداقل رساندن خطرات مرتبط با آن یاری رساند.

کلیدواژه ها:

سیاست گذاری آموزشی ، شبکه های اجتماعی ، فرصت های آموزشی ، تهدیدهای سایبری ، مدارس