تحلیل روش های نوین و سنتی تدریس و تاثیر آن ها بر یادگیری دانش آموزان در زمینه دین و زندگی

این مقاله به تحلیل روش های نوین و سنتی تدریس و تاثیر آن ها بر یادگیری دانش آموزان در زمینه دین و زندگی می پردازد. هدف اصلی این پژوهش بررسی نقاط قوت و ضعف هر یک از این روش ها و تحلیل تاثیر آن ها بر فرآیند یادگیری است. برای این منظور، از روش تحقیق مروری و کتابخانه ای استفاده شده و منابع مختلف علمی شامل مقالات پژوهشی، کتاب ها و گزارش های آموزشی مورد بررسی قرار گرفته اند. یافته های تحقیق نشان می دهد که روش های سنتی تدریس، اگرچه می توانند به انتقال اطلاعات بنیادی کمک کنند، اما به دلیل عدم تعامل و مشارکت فعال دانش آموزان، اغلب منجر به یادگیری سطحی می شوند. در مقابل، روش های نوین تدریس با تاکید بر یادگیری مشارکتی و استفاده از فناوری های آموزشی، فضایی جذاب و تعاملی برای یادگیری ایجاد می کنند که به افزایش انگیزه و درک عمیق تر دانش آموزان از مفاهیم دینی منجر می شود. ترکیب این دو رویکرد می تواند به بهره برداری از مزایای هر یک و بهبود کیفیت آموزش در این حوزه کمک کند. همچنین نتیجه گیری این مقاله بر اهمیت ایجاد یک رویکرد متوازن و ترکیبی در تدریس دین و زندگی تاکید دارد.

کلیدواژه ها:

روش های نوین ، روش های سنتی ، تدریس ، دین و زندگی ، یادگیری ، دانش آموزان