مطالعه رابطه بین آموزش پروژه محور و ارتقای مشارکت اجتماعی-آموزشی دانش آموزان

این مقاله مروری به بررسی رابطه میان رویکرد آموزش پروژه محور و سطح مشارکت اجتماعی-آموزشی دانش آموزان می پردازد. در دوران معاصر، هدف آموزش و پرورش فراتر از انتقال دانش صرف بوده و به پرورش شهروندانی فعال، مسئولیت پذیر و دارای مهارت های اجتماعی گسترش یافته است. با این حال، روش های تدریس سنتی که بر یادگیری فردی و رقابتی تاکید دارند، اغلب در تحقق این هدف ناکام می مانند و منجر به انزوای دانش آموزان و کاهش مشارکت آن ها در فعالیت های کلاسی و اجتماعی می شوند. آموزش پروژه محور، به عنوان یک الگوی یادگیری دانش آموز-محور، با قرار دادن دانش آموزان در موقعیت های حل مسئله واقعی و نیازمند به همکاری، چارچوبی موثر برای تقویت مشارکت اجتماعی-آموزشی فراهم می آورد. این رویکرد از طریق ایجاد وابستگی متقابل مثبت، تقویت مسئولیت پذیری فردی و گروهی، و توسعه مهارت های ارتباطی، دانش آموزان را به تعامل فعال با یکدیگر و با جامعه پیرامون خود ترغیب می کند. این مقاله با مرور نظام مند ادبیات نظری و پژوهشی، نشان می دهد که ساختار یادگیری پروژه محور، با شکستن الگوهای تعامل یک طرفه در کلاس، فضایی برای گفت وگو، تبادل دیدگاه ها، و ساخت مشترک دانش ایجاد می کند. این فرایند نه تنها به بهبود یادگیری تحصیلی منجر می شود، بلکه حس تعلق به گروه و مدرسه را افزایش داده و دانش آموزان را برای پذیرش نقش های اجتماعی سازنده در آینده آماده می سازد. یافته ها حاکی از آن است که پروژه هایی که دارای ابعاد اجتماعی و ارتباط با جامعه محلی هستند، بیشترین تاثیر را در ارتقای مشارکت اجتماعی-آموزشی دارند.

کلیدواژه ها:

یادگیری پروژه محور ، مشارکت اجتماعی-آموزشی ، تعاملات همسالان ، یادگیری مشارکتی ، جامعه پذیری