تحلیل آموزش بین رشته ای گری؛ روانشناسی عمومی و تربیت مدرسه محور، از نگاه معلمان

آموزش بین رشته ای گری به عنوان رویکردی نوین در نظام آموزشی، با هدف تلفیق دانش و مهارت های رشته های مختلف، به دنبال بهبود کیفیت یادگیری و تقویت مهارت های حل مسئله دانش آموزان است. این پژوهش با تمرکز بر دیدگاه معلمان، به تحلیل نقش آموزش بین رشته ای، روانشناسی عمومی، و تربیت مدرسه محور در نظام آموزشی ایران می پردازد. روانشناسی عمومی با ارائه ابزارهایی برای درک نیازهای شناختی، عاطفی و اجتماعی دانش آموزان، به معلمان کمک می کند تا روش های تدریس موثرتری را به کار گیرند. تربیت مدرسه محور نیز با تاکید بر انعطاف پذیری در طراحی برنامه های درسی، امکان پاسخگویی به نیازهای محلی و فردی دانش آموزان را فراهم می کند. این مطالعه با رویکرد مروری، دیدگاه های معلمان را در مورد مزایا و چالش های این رویکردها بررسی کرده و نشان می دهد که معلمان از پتانسیل آموزش بین رشته ای برای افزایش انگیزه و یادگیری عمیق دانش آموزان آگاه هستند، اما با موانعی مانند کمبود منابع، آموزش ناکافی، و محدودیت های ساختاری مواجه اند. نتایج این پژوهش نشان دهنده نیاز به تقویت آموزش های حرفه ای معلمان در زمینه روانشناسی عمومی و مفاهیم بین رشته ای است تا بتوانند تربیت مدرسه محور را به طور موثر اجرا کنند. همچنین، این مطالعه بر اهمیت حمایت های ساختاری و سیاست گذاری های آموزشی برای رفع موانع و بهبود کیفیت تدریس تاکید دارد. در نهایت، این پژوهش پیشنهاد می کند که با ادغام روانشناسی عمومی در برنامه های تربیت معلم و توسعه منابع آموزشی بین رشته ای، می توان به بهبود کیفیت آموزش و توانمندسازی معلمان کمک کرد. این مطالعه به سیاست گذاران آموزشی و برنامه ریزان درسی کمک می کند تا راهکارهای عملی برای تقویت این رویکردها ارائه دهند.

کلیدواژه ها:

آموزش بین رشته ای ، روانشناسی عمومی ، تربیت مدرسه محور ، دیدگاه معلمان ، نظام آموزشی