گونه شناسی تصریف لفظی زبان قرآن در نهج البلاغه

امروزه مطالعه ماهیت و چگونگی زبان دین جایگاهی رفیع در پژوهش های دینی معاصر یافته است. این پژوهش ها گاه کلامی - فلسفی و گاه متنی و زبان شناسی بوده است. پژوهش در زبان نهج البلاغه نیز در همین راستا شکل گرفته است. پژوهش حاضر به دنبال یک بررسی از سنخ زبان شناسی در زبان نهج البلاغه است و با روش توصیفی - تحلیلی و با هدف ارائه و اثبات این مطلب است که زبان نهج البلاغه، تصریف زبان قرآن است. بر این اساس پس از دسته بندی تصریف به تصریف لفظی و معنایی به شناسایی، دسته بندی و تحلیل تصریف لفظی زبان قرآن در نهج البلاغه پرداخته است. یافته های پژوهش نشان می دهد گونه های تصریف زبان قرآن در نهج البلاغه را می توان تصریف واژگان و تصریف جملات، ایفای بیانی شامل مجاز، تشبیه، استعاره و کنایه، تصریف موسیقایی یا آهنگ الفاظ شامل سجع، تکرار، جناس و توازن دانست. از نتایج پژوهش آن که زبان نهج البلاغه، تصریف/ بسط/ امتداد زبان قرآن است.

کلیدواژه ها:

زبان قرآن ، زبان احادیث ، گفتمان سازی نهج البلاغه ، تصریف لفظی ، گفتمان سازی ، بسط و تثبیت گفتمان