بازی و یادگیری در مدارس مدرن

بازی، به عنوان فعالیتی غریزی و بنیادین در رشد انسان، همواره مورد توجه جامعه بشری بوده است. با این حال، درک تحولات و سازوکارهای یادگیری از طریق بازی در بستر مدارس مدرن، که با دگرگونی های شتابان در اهداف آموزشی و روش های تربیتی روبرو هستند، نیازمند پژوهشی عمیق و نظری است. این مطالعه با هدف تبیین جایگاه و پتانسیل های آموزشی و تربیتی بازی در محیط های یادگیری نوین، به بررسی مبانی نظری و شواهد تجربی مرتبط با پیوند میان بازی و یادگیری در چارچوب مدارس مدرن می پردازد. یافته های کلیدی این پژوهش نشان می دهند که بازی، فراتر از سرگرمی صرف، ابزاری قدرتمند برای تقویت مهارت های شناختی، اجتماعی، عاطفی و خلاقانه دانش آموزان محسوب می شود. همچنین، طراحی و اجرای مولفه های بازی گونه (Gamification) در فرآیندهای آموزشی، ضمن افزایش انگیزه و مشارکت فعال یادگیرندگان، به تعمیق درک مفاهیم پیچیده و پرورش رویکرد حل مسئله کمک شایانی می نماید. این تحقیق بر اهمیت بازنگری در نگرش های سنتی نسبت به بازی در محیط های آموزشی و ضرورت ادغام رویکردهای بازی محور در برنامه های درسی تاکید دارد. نتایج این مطالعه می تواند مبنایی نظری برای سیاست گذاران آموزشی، طراحان برنامه های درسی، و معلمان در راستای بهره گیری موثر از ظرفیت های بازی در مدارس مدرن جهت ارتقاء کیفیت یادگیری و دستیابی به اهداف تربیتی جامع باشد و همچنین راه را برای تحقیقات آتی در ابعاد روان شناختی، جامعه شناختی، و فرهنگی این حوزه هموار سازد.

کلیدواژه ها:

بازی درمانی ، یادگیری فعال ، محیط آموزشی ، روانشناسی تربیتی ، جامعه شناسی آموزش