تبیین نقش خودهای شخصیتی و عوامل انگیزشی در آموزش زبان

پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش خودهای انگیزشی و متغیرهای روانشناختی انگیزشی در فرآیند یادگیری زبان دوم، در میان فارسی آموزان خارجی در محیط رسمی آموزشی ایران انجام شده است. نتایج نشان میدهد که برخلاف برخی یافته های پیشین در بافت آموزشی ایران، خود آرمانی تاثیر معناداری بر میزان صحبت کردن در کلاس نداشته در حالی که تجربیات یادگیری و خود بایسته به ترتیب تاثیر مستقیم و معکوسی بر این متغیر دارند. همچنین عامل «نگرش به زبان بیشترین همبستگی را با سطح مهارت زبان آموزان داشته و مولفه هایی نظیر جو کلاس، رفتار معلم و لذت از یادگیری نقش اساسی در ایجاد انگیزه دارند. از دیگر یافته های نوآورانه این پژوهش، تمایز مفهومی و تجربی میان علاقه به صحبت کردن در کلاس و میزان واقعی صحبت کردن است؛ موضوعی که تاکنون کمتر به عنوان دو متغیر مستقل بررسی شده است.

کلیدواژه ها:

آموزش زبان دوم ، خودهای شخصیتی ، عوامل انگیزشی ، نظام خود انگیزشی زبان ، خودهای ممکن ، فارسی آموزان غیر ایرانی ، سبک های یادگیری