بررسی ویژگیهای تصویرسازی طبیعت در شعر فریدون توللی

تصویرسازی و طبیعت گرایی، دو شگرد و ویژگی کهن شعر فارسی هستند و میتوان آنها را همزاد شعر فارسی از نخستین ادوار پیدایشش در سروده های ایران باستان دانست. نخستین دوران شعر فارسی نو یا فارسی دری که مصادف با سبک خراسانی بود، اوج طبیعت گرایی و تصویرسازی در شعر فارسی به شمار میرود. حتی با ظهور سبک های مفهوم گرا و انتزاع گرا مانند سبک عراقی که آمیخته با فرهنگ سامی و اسلامی بودند، باز هم تصویرسازی و طبیعت گرایی از ذات شعر فارسی بیرون نرفت، اما به سمت دلالت های نمادین و استعاری سوق یافت و ابلاغ و القای مفاهیم دینی و عرفانی را در قالب تصاویر ماخوذ از طبیعت بر عهده گرفت تا آنکه در دوره معاصر شیوه طبیعت گرایی زنده سبک خراسانی در کنار تصویرگرایی نمادین، احیا شد. یکی از شاعران برجسته تصویرساز در دوره معاصر فریدون توللی است در این پژوهش تصویر سازی طبیعت در شعر او به شیوه تحلیلی و توصیفی بررسی می.شود یافته های این پژوهش گویای توجه جدی فریدون توللی به تصویرسازی طبیعت است. تصویرسازیهای شعر او بر دو دسته هستند شماری از تصویرهای او در خدمت هنرنمایی در نقاشی کلمات است که با تمرکز بر رنگ، جزئیت و دقت، به خلق تصاویری خیره کننده از طبیعت نائل میشود. کارکرد این گونه تصویرها، همسو با کارکرد تابلوهای رنگی و دقیق طبیعت است. دسته دیگر از تصاویر شعر توللی، کارکردهای نمادین و مجازی دارند و در خدمت ابلاغ مفاهیم اجتماعی، سیاسی و فرهنگی هستند. توللی در هر دو نوع تصویرسازی طبیعت، تا مدتها الگو و استاد شاعران معاصر پس از خود از قبیل نادرپور، مشیری، فروغ و دیگران بود.

کلیدواژه ها:

طبیعت گرایی ، تصویر سازی ، فریدون توللی ، شعر معاصر