بررسی فراز و فرود جایگاه نظامیان ترک در دوره آل بویه

آل بویه یکی از حکومتهای مهم ایران پس از اسلام بود که با محوریت نظامی شکل گرفت و نیروهای نظامی نقش اساسی در ساختار آن داشتند. ترکان به عنوان سواره نظام مکمل پیاده نظام دیلمی اهمیت ویژه ای داشتند، اما اختلافات میان این دو گروه بارها توازن قدرت را تحت تاثیر قرار داد نظامیان به ویژه ترکان در صورت تاخیر در پرداخت حقوق، دست به شورش می زدند که نشان دهنده اهمیت حمایت مالی حکومت از سپاه بود. این پژوهش با روش توصیفی-تحلیلی و استفاده از منابع کتابخانه ای، فراز و نشیب جایگاه ترکان در مواجهه با دیلمیان در دوره آل بویه را بررسی کرده است. نتایج نشان میدهد که عملکرد امرای آل بویه تاثیر قابل توجهی بر موقعیت ترکان داشت؛ در دوره معزالدوله برای ایجاد توازن قوا، ترکان علیه شورش دیلمیان شکل گرفت و جایگاه آنان ارتقا یافت. عزالدوله رفتار نامناسبی با ترکان داشت که منجر به شورش شد. در زمان عضدالدوله تعادلی میان ترکان و دیلمیان برقرار گردید اما پس از آن اختلافات مجددا بروز کرد. در دوره بهاالدوله، ترکان بر دیلمیان برتری یافتند و پس از آن قدرت ترکان افزایش یافت و حتی در انتخاب امرای بویه دخالت کردند.

کلیدواژه ها:

آل بویه ، سپاه ، ترکان ، دیلمیان