جایگاه طراحی تطبیقی در ارتقای تاب آوری شهر در برابر بحران ها

بحران های طبیعی بخش جدایی ناپذیر زندگی بشری هستند؛ بحران های طبیعی ناخواسته به وقوع می پیوندند و شاید نتوان از وقوع آنها جلوگیری کرد؛ ولی می توان آنها را مدیریت کرد تا زمان کمتری را بر جوامع تحمیل کنند؛ چراکه حیات بشر، همواره با ضرورت رویارویی با بحران های متعدد همراه بوده است. به طور طبیعی، انسانها برای روبه رو شدن با حوادث طبیعی، اقدام به واکنش و تجربه اندوزی می کرده اند. شکل گیری اجتماعات و جوامع، زندگی های جمعی و پیدایش شهرها، اقدامات مقابله با بحران را از حالت فردی و خانوادگی جدا ساخته و در قالب سازمان های اولیه شکل داده است. پس از انقلاب صنعتی و شکل گیری دولت ملتهای نوین، دولتها متکفل برنامه ریزی و سازماندهی و ایجاد نهادهای مناسب برای مدیریت بحران شدند. با وجود پیشرفتهای شگفت انگیز علمی، هنوز مقابله با بحران های طبیعی، برای دولت ها مشکلی اساسی به حساب می آید؛ همچنین در مقابله با بحران های نوین جهانی مانند گرم شدن کره زمین و گسترش بیماریهای فرامنطقه ای، هنوز بشر به ساز و کارهای موثری برای مدیریت آنها دست نیافته است. تلاش برای افزایش دانش مقابله با بحران و کارآمد کردن نهادها و سازمانهای مرتبط، ضرورتی جدی برای همه دولتها به حساب می آید؛ به ویژه اینکه بحران، قابل مطالعه است و این مطالعات، آموزنده هستند. سطح آگاهی و آمادگی عمومی به میزان قابل توجهی در سرتاسر جهان در حال افزایش است و استراتژی های جدید برای پیشگیری، پاسخ و بازسازی در راستای طیف وسیعی از فعالیتهای انسانی گسترش یافته است (آمدال، ۲۰۰۱: ۲). مدیریت بحران یکی از نیازهای مهم جوامع امروز به شمار می آید؛ این موضوع در کشورهای در حال توسعه از اهمیت بیشتری برخوردار است، چون به دلایل گوناگونی کشورهای در حال توسعه در مقایسه با کشورهای پیشرفته، در رویارویی با بلایا دچار صدمات و خسارات بیشتری می شوند

کلیدواژه ها:

طراحی ، تطبیقی ، بحران ، تاب آوری