بررسی ارتباط بین سطح IQ و عملکرد دانش آموزان در محیط های یادگیری فناورانه

این پژوهش به بررسی ارتباط میان سطح هوش شناختی و عملکرد دانش آموزان در محیط های یادگیری فناورانه می پردازد و می کوشد سهم نسبی توانایی های ذهنی را در کنار مولفه های انگیزش، خودتنظیمی و شایستگی کار با ابزارهای هوشمند تبیین کند. هدف، روشن سازی این است که تا چه اندازه تفاوت های IQ با دستاوردهای تحصیلی در کلاس های مجهز به سامانه های آموزش هوشمند همبسته است و آیا متغیرهای میانجی می توانند مسیر اثر را تغییر دهند. روش مطالعه به صورت تحلیلی–توصیفی و مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و مقالات معتبر انجام شده است؛ بدین صورت که چارچوب های نظری سنجش هوش، الگوهای پردازش اطلاعات و مدل های یادگیری سازگار مرور و گزاره های تحلیلی استخراج شده است. نتایج نشان می دهد رابطه مثبت میان IQ و عملکرد در بسترهای فناورانه وجود دارد، اما شدت آن با کیفیت طراحی آموزشی، بازخورد بهنگام، سطح خودکارآمدی و مهارت های خودتنظیمی دگرگون می شود. شواهد حاکی است که در تکالیف چندرسانه ای پیچیده، نقش راهبردهای فراشناختی و پشتیبانی های فناورانه می تواند فاصله عملکرد میان سطوح مختلف IQ را کاهش دهد. همچنین برای دانش آموزانی با هوش متوسط، شخصی سازی مسیر یادگیری، تعدیل دشواری تکلیف و هدایت مبتنی بر داده موجب بهبود چشمگیر پیامدها می شود. بر پایه این یافته ها، طراحی محیط های یادگیری هوشمند باید به گونه ای باشد که علاوه بر توجه به تفاوت های شناختی، توانمندسازی انگیزشی و تنظیم گری یادگیری را تقویت کند.

کلیدواژه ها:

IQ ، عملکرد تحصیلی ، یادگیری فناورانه ، خودتنظیمی ، انگیزش ، شخصی سازی یادگیری