مقایسه سمیت نانودندریمرهای نسل دوم و نسل سوم بر روی رده های سلولی PC۱۲ و Vero به منظور ارزیابی میزان ایمنی آن ها در سیستم های تحویل دارو

زمینه و هدف: ویژگی های منحصر به فرد دندریمرها از جمله ساختار شاخه ای و توانایی در گیرانداختن انواع مختلف داروها، توجه زیادی را جهت کاربردهای دارورسانی هدفمند به خود جلب کرده اند. در این مطالعه با هدف ارزیابی پتانسیل این نانودندریمرها برای استفاده در سیستم های تحویل دارو، سمیت سلولی دندریمرهای نسل دوم (G۲) و نسل سوم (G۳) بر روی دو رده سلولی PC۱۲ و Vero مورد ارزیابی قرار گرفت.روش ها: دندریمرهای G۲ و G۳ با استفاده از پلی اتیلن گلیکول و اسید سیتریک سنتز شدند. اندازه ذرات دندریمرها با استفاده از پراکندگی نور دینامیکی (DLS) تعیین شد، سپس ساختار آن ها با استفاده از طیف سنجی مادون قرمز تبدیل فوریه (FTIR) مورد ارزیابی قرار گرفت. جهت بررسی سمیت سلولی نانودندریمرها بر سلول های Vero و PC۱۲ از روش MTT استفاده شد.یافته ها: تحلیل DLS نشان داد که اندازه ذرات دندریمر سنتز شده برای G۲ و G۳ به ترتیب ۴۳ نانومتر و ۶۱ نانومتر بود و شاخص توزیع چندگانه (PDI)  آن ها به ترتیب ۰/۲۸۸ و ۰/۳۵۱ بود که نشان دهنده توزیع یکنواخت تر نانوذرات G۲ نسبت به G۳ بود. آزمایش سمیت سلولی نشان داد که بر رده سلولی PC۱۲، دندریمرهای G۲ سمیت کمتری نسبت به G۳ داشتند (مقادیر CC۵۰ برای G۲ و G۳ به ترتیب ۱۲۴۳ میکروگرم/میلی لیتر و ۷۸۴ میکروگرم/میلی لیتر بود) اما تفاوت معنی دار در سمیت بین G۲ و G۳ بر رده سلولی Vero مشاهده نشد (۰/۶۳۶=P).نتیجه گیری: از آنجایی که غلظت دندریمری که به عنوان حامل دارویی استفاده می شود کمتر از غلظت سمی آن ها است، از دندریمرها به عنوان سیستم های دارورسانی نوین در پزشکی می توان استفاده کرد.

کلیدواژه ها:

سمیت سلولی ، نانوحامل ، رده سلولی PC۱۲ ، رده سلولی Vero