یادگیری ترکیبی و بازاندیشی در نقش معلم در فرآیند یاددهی – یادگیری در نظام آموزشی

فراگیری رویکرد یادگیری ترکیبی در نظام های آموزشی، بیش از آنکه یک تحول صرفا فناورانه باشد، یک انقلاب پداگوژیک است که هسته مرکزی آن، بازاندیشی و تعریف مجدد نقش معلم در فرآیند یاددهی-یادگیری است. این گذار، الگوی سنتی معلم به عنوان "ناقل دانش" را به چالش کشیده و او را به سمت ایفای نقش های چندوجهی و پیچیده تر سوق می دهد. این مقاله مروری به تحلیل عمیق این تحول در نقش معلم، از الگوی سنتی "فرزانه روی صحنه" به پارادایم نوین "راهنمای کنار" در بستر یادگیری ترکیبی می پردازد. در این راستا، با تکیه بر ادبیات پژوهشی، تشریح می شود که چگونه محیط یادگیری ترکیبی، مسئولیت های معلم را از صرفا ارائه محتوا به سمت وظایف جدیدی همچون "طراح تجارب یادگیری"، "تسهیلگر تعاملات عمیق"، "تحلیل گر داده های یادگیری" برای شخصی سازی، و "مربی مهارت های خودراهبری" تغییر می دهد. این بررسی نشان می دهد که موفقیت و پایداری برنامه های یادگیری ترکیبی، نه به کیفیت فناوری، بلکه به میزان آمادگی و توانایی معلمان برای پذیرش و ایفای این نقش های نوین بستگی دارد. در نهایت، استدلال می شود که حمایت از این گذار هویتی و مهارتی از طریق توسعه حرفه ای مستمر، هدفمند و مبتنی بر همکاری، حیاتی ترین عامل برای تحقق وعده های آموزشی یادگیری ترکیبی و ارتقای کیفیت آموزش در عصر دیجیتال است.

کلیدواژه ها:

نقش معلم ، یادگیری ترکیبی ، توسعه حرفه ای معلمان ، تسهیلگر یادگیری ، طراحی آموزشی ، پداگوژی دیجیتال