اثرات یادگیری خودگردان بر انگیزش و خلاقیت دانش آموزان در کلاس های درس مدارس ابتدایی

این مقاله مروری به بررسی و تحلیل رابطه بنیادین میان یادگیری خودگردان و دو پیامد آموزشی کلیدی، یعنی انگیزش و خلاقیت، در دانش آموزان مقطع ابتدایی می پردازد. هدف اصلی این پژوهش، تبیین این موضوع است که چگونه پرورش مهارت های یادگیری خودگردان، به عنوان یک فرآیند فعالانه مدیریت شناختی، رفتاری و انگیزشی، می تواند به طور مستقیم به تقویت انگیزه درونی و شکوفایی ظرفیت های خلاقانه کودکان منجر شود. این مقاله استدلال می کند که یادگیری خودگردان با واگذاری کنترل فرآیند یادگیری به دانش آموزان و توانمندسازی آنها برای نظارت بر پیشرفت خود، نیازهای روانی بنیادین آنها برای خودمختاری و شایستگی را ارضا می کند که این خود، سنگ بنای انگیزش درونی است. علاوه بر این، نشان داده می شود که ساختار چرخه ای یادگیری خودگردان (برنامه ریزی، اجرا و بازتاب) شباهت زیادی به فرآیند خلاق داشته و مهارت هایی نظیر پشتکار، انعطاف پذیری شناختی و مدیریت هیجانات که در بستر خودگردانی پرورش می یابند، پیش نیازهای ضروری برای ریسک پذیری و کاوشگری خلاقانه هستند. نتیجه گیری نهایی این است که تمرکز بر آموزش مهارت های یادگیری خودگردان در سال های ابتدایی، یک استراتژی آموزشی پربازده است که فراتر از بهبود نتایج تحصیلی، به پرورش یادگیرندگانی می انجامد که به طور درونی برانگیخته، به طور فعال درگیر و به طور ذاتی خلاق هستند.

کلیدواژه ها:

یادگیری خودگردان ، انگیزش تحصیلی ، خلاقیت ، دانش آموزان ابتدایی ، نظریه خودتعیین گری