تاثیر فعالیتهای فوقبرنامه بر رشد همهجانبه دانشآموزان ابتدایی

در نظام آموزشی امروز، رشد همهجانبه دانشآموزان ابتدایی صرفا از طریق آموزش رسمی کلاس درس ممکن نمیشود. فعالیتهایفوقبرنامه بهعنوان ابزارهای مکمل آموزشی، فرصتهایی ارزشمند برای توسعه ابعاد شناختی، اجتماعی، هیجانی، جسمی و اخلاقیدانشآموزان فراهم میکنند. این مقاله با رویکردی تحلیلی به بررسی نقش فعالیتهای فوقبرنامه در رشد همهجانبه دانشآموزان ابتداییمیپردازد. چارچوب نظری مقاله بر پایه دیدگاههای ویگوتسکی در باب تعامل اجتماعی و منطقه رشد تقریبی، رویکرد تجربهگرای دیویی،نظریه یادگیری اجتماعی بندورا و رویکرد انسانگرایی کارل راجرز بنا شده است. تحلیل نشان میدهد که فعالیتهای فوقبرنامه نهتنهامهارتهای درسی و شناختی را تقویت میکنند، بلکه باعث شکلگیری خودکارآمدی، تقویت خلاقیت، افزایش مهارتهای ارتباطی، ارتقاءسلامت روان و توسعه حس مسئولیت اجتماعی میشوند. همچنین، این فعالیتها عامل مهمی در شناسایی و پرورش استعدادهایفردیاند و میتوانند شکافهای آموزشی میان دانشآموزان با زمینههای فرهنگی و اقتصادی متفاوت را کاهش دهند. با بررسی نمونههایعملی، مشخص شد که برنامههای ورزشی، هنری، فرهنگی، علمی و اجتماعی، محیط یادگیری را به شکل پویا و متنوع گسترش داده ونقش مهمی در تکمیل تجربههای آموزشی ایفا میکنند. مقاله با تحلیل چالشها و موانع موجود، از جمله کمبود منابع، بیتوجهیبرنامهریزان، و فشار محتوای درسی، راهکارهایی برای ارتقاء کیفیت و اثربخشی فعالیتهای فوقبرنامه ارائه کرده است. یافتهها حاکی ازآن است که تلفیق هوشمندانه فعالیتهای فوقبرنامه با برنامههای رسمی، آیندهنگرانهترین راهبرد برای تحقق توسعه همهجانبهدانشآموزان ابتدایی محسوب میشود .

کلیدواژه ها:

فعالیتهای فوقبرنامه ، دانشآموزان ابتدایی ، رشد همهجانبه ، ویگوتسکی ، دیویی ، بندورا ، انسانگرایی