تاثیر آموزش مبتنی بر تجربه بر یادگیری پایدار دانشآموزان

آموزش مبتنی بر تجربه بهعنوان یکی از رویکردهای نوین تربیتی، با تاکید بر تعامل فعال یادگیرنده با محیط و بهرهگیری از موقعیتهایواقعی، میتواند نقش چشمگیری در ایجاد یادگیری پایدار ایفا کند. این نوع آموزش برخلاف رویکردهای صرفا نظری، دانشآموز را درگیرفرآیندهای واقعی حل مسئله، کار گروهی، اکتشاف و بازتابسازی تجربیات میکند. در چارچوب نظری دیوئی و مدل چرخه یادگیریکلب، تجربه شخصی نهتنها منبع اصلی دانش است بلکه عامل تثبیت و ماندگاری آن محسوب میشود. پژوهشهای تحلیلی نشان میدهندکه در محیط آموزش ابتدایی، بهویژه در علوم، هنر و مطالعات اجتماعی، تجربه مستقیم و عملی موجب تعمیق مفاهیم و افزایش انگیزشدرونی میشود. همچنین پیوند میان تجارب زندگی روزمره دانشآموز با محتوای درسی، فرایند یادگیری را برای او معنادار کرده و احساستعلق و ارزشمندی را تقویت میکند. از سوی دیگر، آموزش تجربی بستری برای توسعه مهارتهای نرم همچون تفکر انتقادی، خودتنظیمییادگیری و همکاری فراهم میآورد که مستقیما بر پایداری و انتقالپذیری دانش تاثیرگذار است. در محیط آموزشی ایران، بهرهگیری ازاین رویکرد نیازمند بازنگری در روش تدریس، فضای کلاس، و منابع پشتیبان است تا امکان تجربه واقعی برای همه دانشآموزان فراهمگردد. نتیجهگیری کلیدی این تحلیل بر آن است که آموزش مبتنی بر تجربه، اگر بهصورت نظاممند و با پشتوانه نظری و عملی پیادهسازیشود، میتواند ضامن یادگیری پایدار و توسعه همهجانبه دانشآموزان باشد .

کلیدواژه ها:

آموزش تجربی ، یادگیری پایدار ، دیوئی ، کلب ، آموزش ابتدایی ، تعامل فعال ، مهارتهای نرم