تاثیر فناوری های نوین آموزشی بر کیفیت یادگیری دانش آموزان

تحولات سریع فناوری های نوین آموزشی در دهه های اخیر، بنیان های فرایند یادگیری را به طور چشمگیری دگرگون ساخته است. ابزارهایی چون واقعیت افزوده (Augmented Reality)، واقعیت مجازی (Virtual Reality)، سامانه های یادگیری هوشمند، پلتفرم های آموزش آنلاین و سیستم های مدیریت یادگیری (LMS) نه تنها امکان دسترسی گسترده تر به منابع آموزشی را فراهم کرده اند، بلکه فرصت های بی سابقه ای برای شخصی سازی تجربه یادگیری دانش آموزان ایجاد نموده اند. این فناوری ها با بهره گیری از محیط های تعاملی و چندحسی، توانایی درگیرسازی فعال دانش آموزان را افزایش داده و می توانند انگیزش درونی، خودپنداره تحصیلی و مهارت های حل مسئله را تقویت کنند. از منظر نظری، بررسی اثرات این فناوری ها بر یادگیری بر مبنای چارچوب های ویگوتسکی (تعامل اجتماعی و منطقه مجاور رشد)، بندورا (یادگیری مشاهده ای و خودکارآمدی)، پیاژه (توسعه شناختی)، برونر (یادگیری اکتشافی) و رویکردهای ساخت گرایی و یادگیری خودراهبر (SDL) نشان می دهد که ادغام هوشمندانه فناوری می تواند سطوح بالاتری از فهم مفهومی و انتقال پایدار دانش را ایجاد کند.با وجود مزایای قابل توجه، بهره برداری موثر از فناوری های نوین نیازمند بازنگری در نقش معلم و شیوه های تدریس، طراحی محتوای آموزشی متناسب، و ایجاد زیرساخت های فنی و فرهنگی در محیط مدرسه است. افزایش تعامل، بازخورد فوری، امکان آزمون و خطا، و ایجاد سناریوهای شبیه سازی، از مهم ترین قابلیت های این فناوری هاست که می توانند کیفیت یادگیری را به سطحی عمیق تر و معنادارتر ارتقا دهند. با این حال، چالش هایی همچون شکاف دیجیتال، مهارت کمبود معلمان در استفاده از فناوری های پیشرفته، خطر وابستگی بیش از حد به ابزارها و مسائل اخلاقی مرتبط با داده های یادگیرندگان، ضرورت رویکردی متوازن و نقادانه را خاطرنشان می سازد.این مطالعه نشان می دهد که فناوری های نوین آموزشی، هنگامی که با رویکردهای علمی و تربیتی صحیح ادغام شوند، قادرند یک اکوسیستم یادگیری فعال، خلاق و پایدار ایجاد کنند؛ اکوسیستمی که نه تنها عملکرد تحصیلی دانش آموزان را بهبود می بخشد، بلکه رشد شخصیتی و اجتماعی آنان را نیز تقویت می نماید.

کلیدواژه ها:

فناوری های نوین آموزشی ، کیفیت یادگیری ، واقعیت افزوده ، واقعیت مجازی ، ساخت گرایی ، یادگیری خودراهبر ، انگیزش تحصیلی