استفاده از آب دریا در ساخت بتن و مصالح ساختمانی

کاهش منابع آب شیرین و افزایش پروژه های ساخت وساز در نواحی ساحلی، بررسی استفاده از آب دریا به عنوان منبع جایگزین برای تولید بتن و دیگر مصالح ساختمانی را ضروری کرده است. هدف این مطالعه بررسی امکان پذیری فنی و اقتصادی استفاده از آب دریا و ماسه دریایی در تهیه بتن با تمرکز بر خواص هیدراسیون، مقاومت مکانیکی و دوام بلندمدت است. روش تحقیق ترکیبی از مرور ادبیات و آزمایش های تجربی پیشنهادی شامل اندازه گیری اسلامپ، زمان گیرش، مقاومت فشاری در سنین ۷، ۲۸ و ۹۰ روزه، و آزمون های نفوذپذیری و مهاجرت کلراید (مطابق استانداردهای مرتبط) می باشد. نتایج کلی نشان می دهد که استفاده از آب دریا معمولا باعث کاهش کارایی (کاهش اسلامپ)، کوتاه شدن زمان گیرش (تا حدود ۲۰–۳۰٪ در مطالعات مرجع) و افزایش اندک مقاومت اولیه می شود، اما در بلندمدت کاهش مقاومت تا حدود ۷–۱۰٪ و افزایش نفوذپذیری و مهاجرت کلراید مشاهده شده که ریسک خوردگی آرماتور را بالا می برد. با اتخاذ تدابیری مانند کاهش نسبت آب به سیمان، به کارگیری مواد پوزولانی (میکروسیلیس، سرباره، خاکستر بادی)، استفاده از فوق روان کننده ها، شستشو / نمک زدایی ماسه دریایی و به کارگیری آرماتورهای مقاوم یا پوشش های حفاظتی می توان ریسک ها را تا حد قابل قبولی کاهش داد. در نتیجه، استفاده از آب دریا برای بتن های غیرمسلح و سازه های موقت قابل توصیه است و برای بتن مسلح تنها در صورت اعمال محافظت های طراحی شده و آزمون های دوام بلندمدت مجاز خواهد بود.

کلیدواژه ها:

آب دریا ، بتن ، کلراید ، دوام ، پوزولان ، خوردگی.