نقش معماری بایوفیلیک در شکل گیری و تقویت حس مکان در محیطهای مسکونی

معماری معاصر ایران با چالشهایی همچون بی هویتی فضاهای مسکونی، کاهش کیفیت محیطی و ضعف در ارتباط انسان و طبیعت مواجه است. در این میان رویکرد معماری بایوفیلیک به عنوان یکی از گرایشهای نوین طراحی، امکان احیای ارتباط ذاتی انسان با طبیعت را فراهم کرده است و می تواند موجب ارتقای کیفیت زندگی، کاهش استرس و افغزایش دلبستگی به محیط مسکونی گردد. پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش معماری بایوفیلیک در شکل گیری و تقویت حس مکان در محیطهای مسکونی ، تحلیل مبانی نظری ، پیشینه داخلی و خارجی و مقایسه تطبیقی این دو حوزه می پردازد. نتایج نشان می دهد که مولفه هایی همچون نور طبیعی ، گیاهان، چشم اندازهای سبز، مصالح بومی و فضاهای نیمه باز می تواند حس مکان را در مسکن معاصر ایران باز آفرینی نماید. همچنین تطبیق اصول بایوفیلیک با ارزشهای فرهنگی و الگوهای معماری بومی ایران، راهکاری موثر برای ارتقای کیفیت زندگی و ایجاد محیطهای زیست پذیر فراهم می آورد.

کلیدواژه ها:

معماری بایوفیلیک ، حس مکان ، معماری مسکونی