تاثیر تجارب دوران کودکی بر شکل گیری الگوهای رفتاری و شخصیتی در بزرگسالی: یک مرور نظام مند بر رویکردهای روان شناختی و تربیتی

تجارب دوران کودکی به عنوان یکی از بنیادی ترین عوامل شکل دهنده شخصیت، رفتار و سلامت روان در بزرگسالی، همواره مورد توجه پژوهشگران حوزه روان شناسی و علوم تربیتی بوده است. بررسی مطالعات مختلف نشان می دهد که تجارب مثبت و منفی دوران کودکی می توانند تاثیرات ماندگار و گاه جبران ناپذیری بر ابعاد شناختی، عاطفی و اجتماعی فرد بر جای بگذارند. در این پژوهش مروری، با رویکردی نظام مند به تحلیل نظریه ها و پژوهش های داخلی و خارجی پرداخته شد تا ابعاد مختلف اثرگذاری دوران کودکی بر رفتارهای بزرگسالی روشن گردد. یافته ها نشان داد که کودکان در معرض تجارب نامطلوب مانند خشونت، غفلت یا ناکامی های شدید، در بزرگسالی بیشتر در معرض بروز اختلالات روان شناختی، مشکلات روابط بین فردی و کاهش کیفیت زندگی قرار می گیرند. در مقابل، حمایت های والدینی، تجارب آموزشی مثبت و روابط عاطفی سالم در کودکی، زمینه ساز رشد مهارت های مقابله ای، اعتمادبه نفس و سلامت روان پایدار در بزرگسالی می شود. این نتایج اهمیت مداخلات زودهنگام، سیاست گذاری های حمایتی و تقویت آموزش والدین را برجسته می سازد. در بخش چالش ها، دشواری های شناسایی زودهنگام، محدودیت منابع حمایتی و اثرات تفاوت های فرهنگی مورد توجه قرار گرفت. همچنین فرصت های نهفته در بهره گیری از فناوری های نوین، آموزش بومی محور و برنامه های حمایتی بین نسلی به عنوان راهکارهای کلیدی معرفی شدند. در نهایت، تاکید پژوهش بر این است که دوران کودکی، نه تنها مرحله ای گذرا از زندگی، بلکه بستری تعیین کننده برای سلامت روانی و اجتماعی در تمام طول عمر است.

کلیدواژه ها:

تجارب کودکی ، رفتار بزرگسالی ، سلامت روان ، روابط بین فردی ، مداخلات زودهنگام ، حمایت اجتماعی