ایفای نقش روشی برای یادگیری بهتر دانش آموزان و بهبود رفتار های اجتماعی در دوره ابتدایی

فرآیند یاددهی و یادگیری، یک فرآیند دو جانبه است که در این فرایند یاددهی با ابتکار و خلاقیت معلم و یادگیری بر اساس اهداف و مفاهیم درس است؛ به نحوی که هر دو طرف فرآیند، معلم و یادگیرنده در این فعالیت مشارکت داشته باشند. در دوره ابتدایی، برای یادگیری بهتر دانش آموزان بایستی موضوع را با حس-های هر چه بیشتر یادگیرنده درگیر کرد تا به تجارب یادگیری مستقیم دست یافت. روش های تدریس فعال این فرصت را فراهم می آورند تا یادگیرنده به مجموعه ای از دانش ها، مهارت ها و نگرش ها ازطریق درگیر-شدن در فعالیت ها و تجربیات متنوع یادگیری دست می یابد که خود در شکل گیری و تولید آنها سهم داشته است. به همین دلیل روش های تدریس فعال در مقایسه با روش های سنتی باعث ایجاد نگرش مثبت به آموزش در دانش آموزان و همچنین افزایش پیشرفت تحصیلی دانش آموزان می شوند. یکی از روش های فعال تدریس، روش ایفای نقش است که اولین بار توسط مورنو (۱۹۴۶) معرفی شد. در این روش از فرد خواسته می شود تا با حضور در جمع، تجارب بین فردی خود را به نمایش بگذارد. در این روش معلم نقش هدایت کننده را به عهده دارد و هر یک از افراد گروه نقشی را که به آنان واگذار می شود را ایفا می کنند. از ویژگی های روش ایفای نقش این است که دانش آموزان با صحنه نمایش و ایفاگران نقش ارتباط عاطفی برقرار می کنند و با هیجان، عملیات نمایشی همکلاس خود را دنبال و خود را در صحنه واقعی احساس می کنند. این مقاله تدوین تاثیر ایفای نقش در یادگیری دانش آموزان دوره ابتدایی می باشد. روش جمع آوری اطلاعات بررسی اسناد و مدارک موجود در زمینه یادگیری و تاثیر روش ایفای نقش در یادگیری بهتر است.

کلیدواژه ها:

روش ایفای نقش ، یادگیری ، دانش آموزان مقطع ابتدایی