نقش مددکار اجتماعی در تاب آوری خانواده های دارای فرزند طیف اوتیسم

اختلال طیف اوتیسم یکی از اختلالات پیچیده رشد عصبی است که تاثیر عمیقی بر عملکرد خانواده ها و به ویژه والدین فرزندان مبتلا دارد. این چالش ها نه تنها شامل مسائل پزشکی و رفتاری کودک، بلکه استرس های روانی، اقتصادی و اجتماعی گسترده ای است که می تواند تاب آوری خانواده را کاهش دهد. تاب آوری خانواده به معنای توانایی اعضای خانواده در مواجهه و سازگاری با مشکلات، حفظ سلامت روانی و بهبود شرایط زندگی در شرایط دشوار است. نقش مددکار اجتماعی به عنوان یک نیروی کلیدی در حمایت از این خانواده ها، از طریق ارائه خدمات تخصصی، جامع و چندبعدی، بسیار حیاتی است. مددکار اجتماعی با ارزیابی دقیق نیازهای روانی، اجتماعی و اقتصادی خانواده ها، برنامه ریزی و اجرای مداخلات حمایتی، آموزش مهارت های مقابله ای و توانمندسازی والدین، می تواند به افزایش تاب آوری و کاهش فشارهای روانی آن ها کمک کند. همچنین، مددکاران اجتماعی به عنوان رابط میان خانواده ها و شبکه های حمایتی گسترده تر مانند مراکز درمانی، آموزشی و خدمات رفاهی عمل کرده و از این طریق امکان دسترسی بهتر به منابع و خدمات مورد نیاز را فراهم می آورند. پژوهش های متعدد نشان داده اند که حمایت های مددکاری اجتماعی منجر به بهبود کیفیت زندگی والدین، کاهش اضطراب و افسردگی و ارتقای سازگاری رفتاری فرزندان می شود. همچنین، همکاری بین حرفه ای مددکاران اجتماعی با روان شناسان، پزشکان و سایر متخصصان سلامت، باعث ایجاد برنامه های مداخلاتی هماهنگ و موثرتر می گردد. به طور کلی، نقش مددکار اجتماعی فراتر از ارائه خدمات حمایتی بوده و شامل تسهیل فرایند پذیرش، آموزش خانواده ها، تقویت مهارت های ارتباطی و مدیریتی آن ها و حمایت مستمر برای مواجهه با چالش های روزمره زندگی با کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم است. این مقاله ضمن مرور ادبیات تخصصی و نتایج تحقیقات میدانی، اهمیت نقش مددکاری اجتماعی در ارتقای تاب آوری خانواده ها را بررسی و راهکارهای عملی جهت بهبود عملکرد مددکاران در این حوزه ارائه می دهد.