نقش مددکاران اجتماعی در کاهش انگ اجتماعی بیماران روان پزشکی در جامعه

انگ اجتماعی بیماران روان پزشکی یکی از چالش های عمده در نظام های سلامت روان جهانی محسوب می شود که به دلیل باورهای غلط، استریوتایپ های منفی و عدم آگاهی عمومی نسبت به اختلالات روانی، باعث ایجاد موانع متعدد در مسیر درمان و بازتوانی این بیماران می گردد. این انگ اجتماعی نه تنها منجر به تبعیض و طرد اجتماعی می شود، بلکه تاثیرات عمیقی بر سلامت روان، انگیزه درمانی، دسترسی به خدمات بهداشتی و کیفیت زندگی بیماران دارد. مددکاران اجتماعی، به عنوان یکی از اعضای کلیدی تیم های سلامت روان، با بهره گیری از دانش تخصصی روان اجتماعی، مهارت های مداخله ای و توانایی های میان رشته ای، نقش بی بدیلی در کاهش این انگ اجتماعی ایفا می کنند. آنها با طراحی و اجرای برنامه های آموزشی هدفمند جهت ارتقای سطح آگاهی و اصلاح نگرش های نادرست در میان گروه های مختلف جامعه، از جمله بیماران، خانواده ها، کارکنان بهداشتی و عموم مردم، تلاش می کنند تا زمینه های ایجاد انگ را به حداقل برسانند. همچنین مددکاران اجتماعی با ارائه خدمات حمایت روانی و اجتماعی به بیماران و خانواده های آنان، فراهم کردن فرصت های توانمندسازی از طریق آموزش مهارت های زندگی، تقویت استقلال فردی و اجتماعی و تسهیل دسترسی به خدمات درمانی و حمایتی، به کاهش بار روانی ناشی از انگ کمک می کنند. افزون بر این، مددکاران اجتماعی با فعالیت در سطوح کلان تر مانند همکاری با نهادهای دولتی و غیردولتی، مشارکت در تدوین سیاست ها و برنامه های بهداشتی-اجتماعی، و تلاش برای اصلاح ساختارهای تبعیض آمیز، زمینه ساز ایجاد تغییرات پایدار در نگرش های اجتماعی و بهبود شرایط بیماران روان پزشکی می شوند. این مقاله با رویکردی علمی، تخصصی و کاربردی به بررسی جایگاه و اثربخشی مددکار اجتماعی در کاهش انگ اجتماعی بیماران روان پزشکی پرداخته و نشان می دهد که مداخلات هدفمند این حرفه می تواند ضمن بهبود کیفیت زندگی بیماران، موجب ارتقای سلامت روان جامعه و افزایش همبستگی اجتماعی گردد.